Nasz świat Mortem

Miśka

- Nie bardzo, ale na tyle, by nikt tego tak łatwo nie znalazł. Chodź, musimy się tam jakoś dostać.
Przyklęknęła przy nim.
- Może schowasz się do lampy?

Miśka

- Zawsze myślałam, że w tej lampie jest Ci bardzo wygodnie. I że jak tam jesteś to... To nie w swoim ciele tylko jakby... taki, no... Duch ognisty. Ale widać myliłam się - powiedziała biorąc do ręki lampę i zaczynając iść w stronę kryjówki. Gdy już weszła do jaskini, która nie była większa od dużego salonu, a półmrok w niej panujący zawdzięczała wodospadowi zasłaniającemu jej wejście, położyła lampę na ziemi po czym przytargała jakiś kamień oraz trochę bardzo miękkich liście i zrobiła chłopakowi prowizoryczne posłanie z kamienną poduszką.
- Możesz wyjść, Nar - rzekła siadając po turecku.

Miśka

- Nie pozwoliłabym Ci leżeć w takim stanie na zimnej ziemi. Więc wzięłam kilka liści i lian. Jest tu tego pełno. Kładź się, jeszcze nie jesteś na tyle silny, by mi gdzieś łazić - powiedziała beznamiętnie po czym wstała i podeszła do wodospadu.
- Ściemnia się.
Wzięła na rękę trochę wody po czym napiła się.

Miśka

- Zajmę się tym. Póki jest jasno skoczę jeszcze nad morze złowić jakąś rybę. Jestem bardzo głodna. poczekaj tu na mnie.
Przeszła przez wodospad po czym ruszyła w stronę plaży. Nie było jej dobre 40 minut. W tym czasie nazbierała jakiś suchych gałęzi oraz złowiła dwie ryby używając do tego harpuna zrobionego z lodu. Gdy wróciła położyła gałęzie na ziemi układając je w ognisko, po czym wzięła jedną z nich, a przykładając delikatnie do skóry chłopaka ta zaraz się podpaliła.
- Jesteś głody? - spytała siadając przy już rozpalonym ognisku i nabijając na patyk rybę.

Miśka

Zrobiła patyk do kręcenia ryby nad ogniem po czym wpatrywała się w ogień bacznie.
- Zaraz będzie gotowe, poczekaj - rzekła sennie przymykając powieki.
Po chwili ciężko westchnęła i spojrzała na Nara jakby smutno.
- Dobrze jest wreszcie być wolną. Od nikogo nie zależną.

Miśka

- Przepraszam, zapomniałam, że jesteś zależny od lampy... Wybacz...
Wstała i podeszła do wodospadu, zza którego były widać czubki drzew.
- Możliwe... nie wiemy jaka ta wyspa jest wielka. Jutro, jak już wydobrzejesz, pójdziemy w jej głąb. Może nic nas nie zje.
Westchnęła.
- Byleby nie było pa... pają... pająków...
Cała się zatrzęsła.
- Ryba jest już gotowa, Nar?

Miśka

Miśka odwróciła się do niego przez ramie po czym podeszła do jedzenia i zdjęła je z marnego ognia. Po chwili nabiła drugą rybę i położyła na miejscu pierwszej.
- Jedz - podała mu kij z nabitym zwierzęciem. - Mam nadzieję, że polepszy Ci się. Oby. Taki słaby do niczego mi się nie przydasz.

Miśa

Z utęsknieniem wpatrywała się w wodospad. Nadal nie mogła pojąć jak to możliwe, że przegrała z własnym żywiołem. Zawsze miała wrażenie, że woda jest łagodna i spokojna. A tu musiała wymyślić nieludzką magię krwi, by pokonać coś, co daje życie. Ściągnęła z ognia na wpół surową rybę z ognia po czym zaczęła ostrożnie jeść. Gdy skończyła podeszła do wyjścia rzucając przez ramię do chłopaka:
- Idę na spacer. Leż i odpoczywaj.
To powiedziawszy udała się nad jeziorko obok jaskini, za gęste liście paproci po czym usiadła na brzegu i zaczęła sie powoli rozbierać.