Nasz świat Mortem

Miśka

- Ciii, nie mów już nic... Zrobiłeś wystarczająco, Nar... - szepnęła płacząc obficie chwytając go za rękę, która była bardzo zimna. To zmusiło dziewczynę do większego płaczu. Nie mogła przestać, a bardzo chciała. Wiedziała, że to jej wina.
- Byłeś taki dzielny... - pociągnęła nosem po czym pokręciła głową. - Taki dobry dla mnie. Byłam... Byłam taką straszną egoistką... To dzięki Tobie uciekliśmy... Tylko dzięki... Dzięki Tobie, mój Nar...

Miśka

- Naprawdę.. .chciałbyś ze mną... zostać?... Po tym, co Ci zrobiłam?... - szepnęła wpatrując sie w niego z taką czułością po raz pierwszy w życiu. Teraz czuła, że gdyby on odszedł, gdyby straciła lampę lub gdyby straciła Nara czułaby się, jak gdyby ktoś wyrwał jej połowę serca.
- Gdybym... Gdybym tylko mogła coś zrobić... - zapłakała cicho po czym nagle otworzyła oczy i spojrzała na ifryta. - Nar... Nar, Ty jeszcze... Ty nie spełniłeś moich 3 życzeń...

Miśka

- Proszę... Proszę, Nar... nie zwracaj sie do mnie tak... Nie... Nie jesteś moim sługą... - powiedziała cicho przerywając zdania gorzkim szlochem. Ujęła jego opadającą dłoń w swoją drugą po czym nachyliła się nad nim z lekkim uśmiechem, który wyglądał bardzo smutno, gdyż twarz dziewczyny była mokra od łez.
- Chcę... Pragnę... - zaczęła cicho. - Życzę sobie, by wróciły Ci wszystkie Twoje moce w potrojonej sile. Chcę... Chce, byś był trzy razy potężniejszym ifrytem. Jeśli...
Tutaj zapłakała najgłośniej i najbardziej gorzko zaciskając powieki.
- ...jeśli to tylko... Jeśli to tylko możliwe. Chcę byś został ze mną. Chcę, byś był ze mną szczęśliwy... Tak bardzo Cię potrzebuję, Narihiriusie... Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie.

miśka

Gdy tylko ten padł złapała go szybko jedną ręką trzymając za talię, drugą zaś przytrzymywała mu głowę i spoglądała na twarz, która zamarła w nieodpisanym bólu. Jednak dziewczynie wydawało się teraz, że jest inaczej... Że chłopakowi teraz jest niewyobrażalnie dobrze. Przytuliła go do siebie płacząc obficie. Krew jej nie parzyła. Była zimna. Po twarzy dziewczyny spływały potężne łzy, a nią samą szarpał płacz. Czuła się jakby wyrwano jej serce... Teraz wiedziała, że lampa jest tylko kawałkiem złota i gdyby kosztowała fortunę Wodniczka za nic nie chciałaby jej teraz oddać... Nie chciała teraz myśleć, dlaczego jej życzenie nie zadziałało. Nie chciała teraz o niczym myśleć... Nie wiedziała, gdzie jest, co robić, a jedyne dwie osoby, na których jej zależało nie żyją.

Nagle znów poczuła ciepło przy sobie. Myślała z początku, że to omamy. Że nie może się pogodzić ze śmiercią ifryta. Jednak po chwili znów spojrzała na jego ciało. Odezwał się, a blada skóra zaczęła czerwienieć. Wracało do niego życie. Białowłosa uśmiechnęła się, jednak w jej mokrych oczach jawiło się zdziwienie.

M

Na ustach dziewczyny jawił się wielki uśmiech, po policzkach spływały jeszcze ostanie łzy. Chwyciła Nara mocniej po czym przytuliła silnie przymykając powieki.
- Żyjesz... - szepnęła łagodnie. - To niemożliwe... Zadziałało. Moje życzenie się spełniło!

Miśka

- Leż, jesteś cały poraniony - powiedziała szybko i położyła go na plaży, gdyż jego krew zrobiła się znów ciepła. Podniosła sie otrzepała ubranie z piasku klejącego się do jej mokrych ciuchów. Spojrzała na ifryta z uśmiechem. Nie wierzyła, że znów jest przy niej. Spojrzała w górę. Słońce było w zenicie, a na wyspie grzało niemiłosiernie.
- Zaraz powinieneś poczuć się lepiej, tutaj jest chociaż sucho.

Miśka

- Nie znajdą, nie bój się, mój drogi... - przyklękła znów przy nim gładząc delikatnie dłonią jego policzek i uśmiechając się. - Wylądowaliśmy na jakiejś wyspie. Bardzo daleko od tamtego statku, spokojnie... Leż i odpoczywaj. Musisz.