Nasz świat Mortem

Gerard Stanford

-Nie lubisz burzy?-zapytałem, siadając na fotelu i także wbijajac wzrok w okno. Burza.. Pamiętam, jak zawsze siedziałem pod kocem z książką, a za oknem błyskały pioruny. Świetne zjawisko, a ludzie zawsze na nie narzekają. No, ale gdyby każdy człowiek był taki sam, świat byłby najnudniejszym miejscem na ziemi.

Gerard Stanford

Zmarszczyłem brwi.
-Błyskawice są nieujarzmione. Wiesz, może to zabrzmi dziecinnie, ale nie zrobiły tego specjalnie.-odparłem z krzywym uśmiechem. Czułem się idiotycznie, nigdy nie wiedziałem, co odpowiedzieć w takich sytuacjach, więc po prostu rzucałem coś durnego, co tylko odrobinę pasowało do tematu.

Gerard Stanford

-Set wygląda na takiego, co nie da się szybko zabić.-zauważyłem poważnym tonem, splatając ramiona na klatce piersiowej i patrzac w stronę okna, na krople deszczu spływające po szkle. Po chwili jednak usłyszałem jej ziewniecie i nie powstrzymałem uśmiechu. Była otwarta, naprawde uwielbiałem tę cechę, zwłaszcza w kobietach.
-Nic się nie stało, nie będę przeszkadzał, idź już spać..-odparłem i wstałem, kierując się do wyjścia.

Gerard Stanford

Pomimo wszystko, wróciłem do pokoju. Może czegoś chciała, a wstydziła się zapytać? Tak też bywa. Przysiadłem w fotelu na którym siedziałem wcześniej, ale nie na długo. Spod drzwi łazienki zaczęło buchać gorąco. Bierze kąpiel.. Uśmiechnąłem sie sceptycznie. Wstałem i podszedłem do toalety. Nie wiem, co mnie napadło, ale chyba intuicja.. Otworzyłem i moim oczom ukazał się widok nagiej dziewczyny. Ale nie sam aspekt,że była naga przykuł moją uwagę. Miała na ciele więcej takich znaków. Zacząłem się im przyglądać z dosyć nieuprzejmym zainteresowaniem. A propo uprzejmości, chyba o niej zapomniałem, wslizgując się tutaj.

Gerard Stanford

-Daj mi chwilkę, dobrze?-poprosiłem, zbliżając się odrobinkę i przyglądając się tatuażom coraz wnikliwiej. Płonęły, a przynajmniej tak się mogło wydawać. Dotknąłem palcem jednego z płomyków na jej ramieniu. Był gorący, to fakt, ale nie na tyle, by móc odskoczyć i krzyknąć z bólu. Czyżby złudzenie.
-Fascynujące..-wyszeptałem.

Gerard Stanford

Spojrzałem na nią zdziwiony, lecz widząc łzę na jej policzku poczułem wyrzuty sumienia.
-Wybacz mi moją ciekawość..-wyszeptałem i odwróciłem wzrok. Ale nie mogłem jej zatrzymać.. I tak by nie została. Ale fakt,że wilka nadal nie było... To podejrzane. Odwróciłem się i zacisnąłem dłonie w pięści.
-Przepraszam.. Nie odchodź..-poprosiłem ze skruchą w głosie.

Gerard Stanford

Słysząc jej pytanie, zdziwiłem się. 3 powody... Potrzebowałem chwilki namysłu, lecz gdy ta się wypełniła, odwróciłem się w jej stronę.
-Potrzebuję przyjaciela, potrzebuję ciebie, to pierwszy powód. Będę się martwić i najprawdopodobniej wyślę kogoś za tobą, gdy odejdziesz, to drugi.. I... I jest jeszcze coś... Chciałbym, żebyś nauczyła mnie żyć.-odparłem na jednym wdechu z poważną minę. Jestem pewny,że słowa brzmiały dziecinnie, ale były one wprost z serca.

Gerard Stanford

Drgnąłem nieznacznie, gdy dziewczyna mnie przytuliła. Zdziwiła mnie tym nagłym gestem... Pomimo to, także ją przytuliłem.
-Jeszcze raz, przepraszam za tamto.-wyszeptałem łamliwym głosem. Byłem szcześliwy jak dziecko.. Dawno nie czułem tego dziwnego uczucia...