Nasz świat Mortem

Gerard

Słysząc jej propozycję zacząłem się rozglądac za swoją fiolką z ogniem w płynie. Tak, robili coś takiego, a ja uwielbiałem to kupować. Jest! Złapałem świeczkę i pokropiłem ją gorącą cieczą. Zapaliła się od razu. Podałem jej świecę z zafascynowaniem wpatrując się w płomień.
-Może być..?-zapytałem niepewnie.

Gerard

-Ja się zgadzam. Ale lepiej zapytaj swojej pani.-odparłem wilkowi, wpatrzony w dwa motyle, fruwające pod sufitem. Były świetne, jak żywe... -Uczysz się ze zwojów? Nie lepiej znaleźć nauczyciela?-zapytałem po chwili, niechętnie odrywajac wzrok od dzieła, które stworzyła dziewczyna. Na logikę biorąc, to nauczyciel wlałby więcej wiedzy, niż zwoję, za bardziej przyzwoitą cenę.

Gerard

-Oh, rozumiem. Wybacz, nie wiedziałem.-w sumie, to nawet nie podejrzewałem, no ale przemilczmy ten fakt. Motyle znikły, a ja poczułem niedosyt. Muszę jej pomóc znaleźć nauczyciela, może sam się czegoś nauczę? I w końcu wyrwę się ze szponów rutyny. Nagle usłyszałem pukanie do drzwi.
-Proszę..-zaprosiłem, a do pokoju zajrzała najmłodsza pokojówka, Irene.
-O-obiad g-gotowy...-wyjąkała, po czym znów się schowała. Skinąłem na dziewczynę, by poszła za mną, na dół, do sali bankietowej.

Gerard

Zeszliśmy na dół, gdzie stał ogromny stół, a na nim chyba z 50 potraw.
-Możesz jeść ile tylko chcesz. Smacznego.-powiedziałem i usiadłem na swoim miejscu. Służka wysunęła krzesło spod stołu, spoglądajac na Kim zapraszająco. Irene była najmłodszą, ale chyba i najbardziej oddaną służką, robiła wszystko, by mi dogodzić, choć czasami... Czasami potrafiła zirytować.

Gerard

-Ah no tak, wybacz... Gerard Stanford. I nie mów do mnie na pan, wydaje mi się,że jesteśmy w podobnym wieku.-odparłem i uśmiechnąłem się uprzejmie, po czym skinąłem na swojego lokaja by wypuścił zwierzę. Meżczyzna podszedł do drzwi i otworzył je na oścież.

Gerard

Na jej pytanie troszeczkę wypadłem z pantałyku, ale po chwili uśmiechnąłem się po swojemu.
-Oczywiście,że możesz. Twoje imię ciężko skrócić, niech zostanie Kim. Ah, poza tym, ja mam 19 lat, więc całkiem blisko.-odparłem i przypomniałem sobie o jedzeniu, więc nałożyłem sobie trochę sałatki owocowej i zacząłem powoli wybierac z niej co by lepsze owocki.

Gerard

-Mam, oczywiście. Wyjechali do drugiego kraju, nie przepadają za mną.-odparłem spokojnie, bez jakichkolwiek uczuć. Też ich nie lubiłem, wprost ich nienawidziłem i na wiadomośc,że zostawiają dom pod moją opieką myślałem,że oszaleję z radości. A zamiast tego mam zamiar stąd uciec. To będzie ryzykowne, ale chciałem to zrobić.
Dokończyłem sałatkę, była na tyle dobra,że nałożyłbym sobie jeszcze, ale chyba mój żołądek by tego nie zniósł.

Gerard

-Nie masz rodziców?-zdziwiłem się, splatając dłonie i opierajac na nich podbródek. Hmm, może to dlatego posiada własnego wilka.. Moi rodzice zgadzali się na wszystko poza zwierzętami.
-Pójdę z tobą.-odparłem, po czym zerknąłem na służbę. Była najwyraźniej zaniepokojona moją prośbą, wiedziała,że będą mieli przesrane jak nagle wyjadę a ojciec wróci. Zapałał we mnie egoizm i jakoś mnie to nie obeszło.