Nasz świat Mortem

- Już nie musisz mnie przepraszać.- wyszeptała i odsunęła się od niego. Chwyciła szybko swoją koszulę sięgającą jej do połowy ud.- Wybacz, ale chciałabym się już położyć spać. Jestem zmęczona całym tym zajściem.- powiedziała lekko smutna. Martwiła się o Set'a. Żałowała, że nie powstrzymała go przed pójściem na polowanie.
'Jeśli mu się coś stało? To będzie moja wina.'- obwiniała siebie w myślach.
- Rano się zobaczymy.- uśmiechnęła się do niego. Zauważyła, że często się przy nim uśmiecha.

Kim spojrzała na niego.
- Lepiej nie.- powiedziała szybko.- Jeśli do dziewiątej rano się nie zjawi, sama po niego pójdę.- mówiła, w duchu się uśmiechała z czerwieni na twarzy chłopaka, ale tego nie pokazała.- Set potrafi o siebie zadbać, tak samo jak ja.- zakończyła.
W rzeczywistości nie chciała narażać innych ludzi na niebezpieczeństwo spotkania wampira. Wiedziała, że jeśli tamten mężczyzna z nimi współpracował to mógł mieć nie wielką ilość wampirów do swojej dyspozycji.
- Tak będzie bezpieczniej.- teraz delikatnie się uśmiechnęła.- Tego nauczyło mnie życie.- spojrzała na niego.- Musisz być ostrożny jeśli chcesz nauczyć się żyć...

Uśmiechnęła się delikatnie. Weszła do łóżka i przykryła się kołdrą. Zamknęła oczy. Była szczęśliwa. W końcu może zaufać jednemu człowiekowi, który na pewno nie zrobi z niej eksponatu muzealnego.
Jeszcze jest kwestia wampirów. Jutro mu powie o nich i wszystko będzie w porządku.
Nagle pokój rozświetlił się niebiesko białym światłe i Kim usłyszała głośny huk. Błyskawica. Blondynka krzyknęła głośno i schowała się przerażona pod kołdrą.

Set

Set obudził się w pomieszczeniu bez światła. Słyszał tylko stłumione odgłosy burzy i deszczu.
- Gdzie ja jestem...?- wychrypiał. Drzwi na przeciw niego otworzyły się i do środka weszły dwie osoby. Wampir i człowiek (poznał po zapachu).
- Witam.- powiedział Aaron (mężczyzna z blizną). Światła zostały zapalone.- Powiesz nam, gdzie rośnie trucizna?
- Nie, nic wam nie powiem.- Aaron zaśmiał się głośno.
- Dobrze, nie mów.- wyszedł.

Zamrugała powiekami i spojrzała na Ged'a. Znowu usłyszała huk i cicho pisnęła.
- Zostaniesz tu ze mną?- zapytała nieśmiało.- Nie chcę zostać sama.- wyszeptała patrząc na niego.

- Dziękuję.- uśmiechnęła się delikatnie.
Nagle pokój rozświetlił się biało niebieskim światłem. Świecił sie tak przez jakiś czas, a dźwięk trwał przez chwilę. Kim się przeraziła nie na żarty. Pociągnęła Ged'a i mocno się do niego przytuliła.

Kim poczuła się tak bezpiecznie, ale lekko się zarumieniła. Nigdy nie była tak blisko mężczyzny.
- Dziękuję.- wyszeptała i zamknęła oczy. Oparła czoło o jego klatę i zasnęła.

Przepraszam za błędy. Pisze z komurki, bo net w domu nie działa.

Kim obudziła się następnego dnia. Była naprawdę wypoczęta. Nie zwróciła uwagi na to, czy Gerard nadal jest obok niej tylko od razu ruszyła do łazienki się ubrać.
Była szczęśliwa. W końcu nie jest osamotniona wśród ludzi tak jak przedtem.

Ubrała się i wyszła z łazienki. Spojrzała na łózko, siedział tam chłopak.
- Cześć.- powiedziała. Trochę się zmartwiła nieobecnością Set'a.- Może wiesz, czy Set wrócił?- zapytała.