Nasz świat Mortem

Disgor


Obudził mnie jakiś hałas. Było ciemno, więc pomyślałem, że burza nie minęła i pewnie ona mnie obudziła. Było by dobrze, gdyby nie dziwne uczucie. Zdrzemnąłem się chwilę, a kiedy się ponownie zbudziłem i poszedłem powolnym, zaspanym krokiem do diabełka. Dziwne uczucie nie dawało mi spać.

Disgor


Wszedłem do pokoju i spojrzałem na diablicę. Miała dziwną minę. Już chciałem coś powiedzieć i uderzyło. Na drugim końcu miasta. Widziałem przez okno jak domy się paliły. Nie wszystkie. Bogate nie. Bogate domy mają za dużo- pomyślałem z niechęcią. Wtedy mnie uderzyło.
-...za dużo też złota- Powiedziałem drżącym głosem, ale cicho. Bardziej mruczałem.
-Twoi "koledzy" z "piwnicy" czegoś chcą.- Powiedziałem starając wyglądać się jak najspokojniej i lekceważąco, ale oczy i głos niczym trawa na wietrze drżał. Piwnicą nazywamy piekło, a właściwie kręgi niedostępne dla ludzi. Nawet za śmierci.

Disgor



Uśmiechnąłem się. Przypomniałem sobie o pewnym szczególe. Nie pierwszy raz mam do czynienia z piwnicą. Zabezpieczyłem się na wszelki wypadek. Nie tylko ja. Wszystkie ważne organizacje mają zapas złota. Przekuli trochę na zbroję. Każdy, kto coś znaczy, ma trochę cennego kruszcu. Kiedyś piwnica chciała zdobyć trochę mięsa armatniego z mieszkańców mojego miasta. Wysłali kogoś, kto stworzył sektę i miał zdobyć trochę dusz. Tak ta skrzynka dostała się do Kraswestwa. Wysłannik ją miał,ale go zabiliśmy. Mimo wszystko zdołał stworzyć jakiś zalążek portalu do piekieł, ale ten mógł być użyteczny dopiero po 10 latach. Dziesięciu, które właśnie minęły.
-Mam specjalną zbrojownię, zbudowaną ze złota. Ze złota są też akcesoria. Przeciwko demonom. Będzie bitwa, na którą warto będzie popatrzeć, ale ty się schowasz. Tylko w zboji... Na piętrze w moim pokoju jest barek. Bierz torbę i co tylko chcesz. Happy Houer!- Powiedziałem pewnym głosem. Miałem plan. Taktykę, strategię... Asa w rękawie. Pijaną diablicę... Ruszyłem do zbrojowni. Topory w ruch!

Disgor


Wróciłem ze zbrojowni. Przyodziałem krasno udzką, ale większą zbroję. Ciężka, ale nie ogranicza ruchów. Każdy krasnolud może w niej swobodnie się poruszać. Za broń wziąłem mój rodowy topór. Może pochodzę z wygnanego rodu, ale ród Byczego Topora jest moim rodem! Nigdy nie zawalczę inną bronią, jeśli nie muszę. Topór miał złote ostrze pokryte runami. Wszystkimi. Miał  metry długości,a ktoś mógłby go pomylić z tutejszą halabardą, ale krasnoludy rozpoznają ten rodzaj broni. Byczy topór. Ten który przed wiekami przeciwstawił się ruiniczym ognią zawalczy z ogniem piekielnym. W ręce miałem cały arsenał broni i parę mikstur. Wystarczy dla mnie. Powinienem przeżyć. Za moją wolą samodzielnie, za pomocą oka, dostaną się do mojego organizmu. Jest wszystko. Wszystko złote. Wszystko pokryte runami byczego żelaza. Żelaza, które nie stopi się pod wpływem ognia. Wielkie naramienniki, a każdy miał po rogu byka. Hełm miał kształt maksymalnie zbliżony do byczej czaszki. Tak uzbrojony miałem walczyć w tej bitwie. Widząc, że diablica stoi pośrodku pokoju popędziłem ją.
-Nie uciekniesz. Znajdą cię, a jeśli wygnali to jak cię zobaczą to zabiją. Musisz walczyć. Przynajmniej jak zginiesz to zginiesz szczęśliwie. Pijana. A może ktoś z tych którzy będą cię prześladować zginie. Może dzięki temu przeżyjesz? Rób co mówię!- Powiedziałem stanowczo, pokazując wyższość. Traktując ją jak diabełka. Dziecko. Wyszedłem na podwórze, a tam stała armia. Tylko ja wiedziałem jak walczyć z piwnicą. Tylko ja widziałem bitwy tak straszne. Tylko ja umiałem użyć mocy run żelaza. Tylko ja umiałem użyć mądrości przodków.
-Niech nasza broń była nami. By nie stopiła się w ogniu!Topory w ruch! Jak przodkowie!- Krzyknąłem z całej siły. Zakląłem przodków, stal i runy. Będą po naszej stronie. Chór idący do walki powtórzył moje słowa. Nie patrzyłem się do tyłu, ale tam była nasza karta przetargowa. Nasze zwycięstwo.

Ostatnio edytowany przez NackosVelProrok (2013-01-12 23:03:13)

Disgor


Widziałem miny żołnierzy na widok diabełka, ale wiedziałem, że zaraz będzie to dla nich znak. Znak wygranej. Przeciwko piwnicy walczą nawet demony. Uśmiechnąłem się i wolnym krokiem podszedłem do Generała van Hollisingerida. Jedynego, poza mną, ktory mógł walczyć z demonami.
- Jak idą przygotowania?- Dowiedziałem się, że wszystkie zapory padły. Magowie broniący bramy padli. Został tylko motłoch, żołnierze i Gwardia. Nie byle jaka. Specjalnie przygotowana na walki z demonami. Żadna moc na nich nie działa. I my. Przerośnięty krasnolud bez ręki i oka i demonica, która zaraz będzie musiała się upić. Cudownie!
-Pójdziesz z Gwardią. Będą cię ochraniać. Tylko oni nie padną od twojej mocy- Podałem flaszkę.-Dzięki temu będziesz mogła walczyć. Lepiej będzie to wypić przed walką po pijaku. CAŁY ALKOHOL IDZE DLA NIEJ!!! - Ostatnią część krzyknąłem do tłumu. Nikt się nie dziwił. Byli tylko bardziej pewni siebie. Słyszeli już o "diable karczm".

Disgor


Widząc diabełka miałem ochotę pacnąć się w czoło. Jak zwykle jak dziecko. Może zamiast używać mocy przeciwko "braciszkom" rozśmieszy ich, a my ich powybijamy... Uderzyłem toporem o hełm. Ostrzem. Mam nadzieję, że głupi ludzie nie podłapią tego. Tradycja krasnoludów musi być jednak zachowana. Poszedłem w stronę bramy. Nawet jej nie widzieliśmy, ale szliśmy dumnie. inni powiedzieli by że na śmierć, ale nie my. Maszerowałem, a za mną tłum. Nie tłum! Armia. Armia ludzi przeciwko potędze demonów. Tak tragiczne, że aż śmieszne.

Disgor


Maszerowaliśmy do bramy. W pewnym momencie rozkazałem gwardii odłączyć się od korpusu wojsk. Diablica powinna za nimi podążyć. Jeśli tak to możemy wygrać. Szedłem pewnym krokiem. Kiedy błyskawica przecięła mi drogę stanąłem i zacząłem mamrotać zaklęcie krasnoludzkie. Pełnia mocy run. Zachowana tradycja... i potępienie. Odszedłem od rodu i używam jego bron i mocy.Możliwe, że padnę. Nawet w pierwszej chwili, ale szczęśliwy. Walczę o coś! O coś, o co warto walczyć!. Widziałem żelazne kręgi wokół mnie. Ziemia zamieniła się w żelazo. Metal rozprzestrzenia się jak zaraza. Srebrna śmierć. Żelazo przybrało kolor srebra/ Może są silniejsi, ale to ja mam kontrolę nad polem bitwy. JA! Nawet jak zginę to zamienię się w metal. A potem zniknę. Potępienie. Demony nie wiedzą co to jest. Nawet one. Nikt nie wie. Tylko ci, którzy użyli mocy od nich odległych. Nieprzyjaznych nam. Tak jak ja teraz. Kiedy zginę zmienię się w metal. Stracę wszystko. Stanę się żelazem marnej wartości. Wartości wygnanego... Koniec. Całe podłoże w okolicy zmieniło się w bycze srebro. Żywe srebro, które ja kontroluję. Tysiące razy silniejsze niż jakikolwiek metal. Podniosłem topór.
-Żelazo w ruch! Do boju!- I wtedy go zauważyliśmy. Diablica wyglądała przy nim miernie. Był większy ode mnie. I miał rogi baranka. Takie same oczy. Bestia. Pierwszy raz widziałem coś takiego. Ruszył na nas, ale padł natychmiast. Zniknął pod byczym srebrem. Niech umiera. Był pierwszy z setek. Tylko jeden, ale w oczach ludzi, którzy wątpili było widać ogień. Nie nadzieję. Ogień. Wygraną. Piwnica straciła tylko jednego, ale my zyskaliśmy wielu. Mam nadzieję, że diablica nie zginie zbyt wcześnie.