Nasz świat Mortem

Ekaterina

Uśmiechnęłam się tajemniczo.
-On wie więcej niż może się wydawać...-odparłam krótko, po czym weszłam do środka, od razu rzucając nóż w stronę Vladimira. Złapał go bez słowa, obejrzał i ułożył delikatnie na stole.
-Połowa długu.-mruknął cicho, prawie niesłyszalnie, lustrując wzrokiem raz mnie, a raz Disgora. Uśmiechnęłam się lekko, odrzucając włosy do tyłu. Po uczynieniu tego gestu w dłoni "magicznym" sposobem znalazła się mała sakiewka.
-Tu masz jeszcze trochę drobiazgów...-poinformowałam, odrzucając mu woreczek, który także z łatwością złapał. Przeniosłam wzrok na Disgora.
-Masz jeszcze do niego jakieś pytania czy idziemy załatwiać teraz twoje sprawy?-zapytałam, splatając dłonie na piersi i czekając na odpowiedź.

Ekaterina

Uniosłam jedną brew do góry i skinęłam głową na Vladimira, który wysunął się z cienia i obrzucił mnie i Disgora dziwnym spojrzeniem, który ciężko było zdefiniować.
-Ludzie od skrzynki są teraz całkiem niedaleko. Więcej powiem za drobną opłatą.-mruknął i wyciągnął swoją zniewieściałą ręke po pieniądze. Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się na pięcie, pokazując,że ja płacić nie mam zamiaru. Z resztą, wisi mi to, Disgor chce się doedukować, nie ja!

Ekaterina

Rany... a ja myślałam,że mój uśmiech potrafi sprawić,że gną się kolana, ale dobra...
-Dzisiaj. Chcę odrobiny adrenaliny.-odparłam, po czym machnęłam w stronę Vladimira i wyszłam. Potem staruszka zabiję, niech sobie żyje, gnojek jeden.
-Prowadź.-mruknęłam uprzejmie wskazując na wyjście z kamienicy. Sama nie słuchałam, więc to jego problem, by znaleźć miejsce gdzie znajduje się ten idiota do skrzyni.

Ekaterina

Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, lecz po chwili zamieniło się to w zażenowanie.
-Myślisz,że to tak...-nie dokończyłam, gdyż jeden z nich rzucił we mnie nożem, który wbił mi się w ramię. Westchnęłam ciężko, wyjmując sztuciec i zgniatając go na pół.
-Daj mi chwilkę.-poprosiłam słodkim głosem, po czym ruszyłam przed siebie szybkim krokiem, a ludzie rozstępowali się przede mną na odległość chyba z 10 metrów. Wyczuwałam skrzynkę tak mocno,że myślałam,że się zrzygam. Wyważyłam drzwi od jednej z karczm i skinęłam na Disgora.
-To tutaj...

Ekaterina

Dygnęłam jak najprawdziwsza dama i weszłam do środka. W środku było tylko pięciu facetów, w tym właściciel skrzynki. Zbliżyłam się do niego i złapałam go za szyję, po czym uniosłam do góry, na kilkadziesiąt centymetrów.
-Przyszłam tutaj po swoją własność.-warknęłam, ale ten tylko wpatrywał się we mnie z przerażeniem. Westchnęłam ciężko i rzuciłam facetem przed siebie, tak,że uderzył w ścianę, a ta rozsypała się, ujawniając światłu dziennemu kolejny, ukryty pokój. Przeniosłam spojrzenie na Disgora i szlacheckim gestem wskazałam w stronę piedestału na którym stała skrzynka.

Ekaterina

-Ależ oczywiście, mój oddany sługo.-odparłam, eleganckim ruchem dłoni wskazując na skrzynię. Ta zabawa bardzo mi się podobała, chociaż ryzyko było bardzo duże. Że skrzynia przejdzie w posiadanie Disgora...

Ekaterina

Obserwowała dokładnie każdy ruch Disgora, ale gdy ten dotknął skrzynki, nic się nie stało. Powinna go odrzucić, a on sam stracić przytomność, ale na jego szczęście, nic się nie wydarzyło.
-Tak jest, sir!-odkrzyknęłam, salutując, po czym pomachałam wesoło do facetów, którzy byli przy tym zjawisku i ruszyliśmy do karczmy. W tej chwili jedyne co się mogło stać, to na ziemię mogły wypełznąc inne demony, pragnąc odzyskania skrzyni.

Ekaterina

Ahhh, zapach alkoholu w tej karczmie był taki silny... Westchnęłam i zamówiłam jedno piwo, potem następne, aż w końcu leżałam na stole, bawiąc się w utrzymywanie kufla nad ziemią za pomocą magii. A co najzabawniejsze, zdziwiony był tylko karczmarz. Zaśmiałam się wesoło, gdy nagle wyrwało się ze mnie lekkie czknięcie. Zaraz, zaraz... A gdzie Disgor? Stanęłam na stole i zaczęłam się rozglądać.