Nasz świat Mortem

Ekaterina

Chyba mi się przysnęło, ale nie ważne. Gdy Kot zamruczał, otworzyłam niechętnie oczy, zauważając,że dojechaliśmy. Chwila, miałam o czymś pamiętać... Ah tak! Najciszej jak mogłam zaszłam od tyłu Disgora i walnęłam go ręką w głowę. W sumie, to nie zrobiłam tego aż tak mocno, ale lekko to też nie było...
-Dojechaliśmy!-krzyknęłam z jakimś niepodobnym do mnie entuzjazmem, po czym zaczęłam się rozglądać za kolejnym miejscem do noclegu.

Ekaterina

Ten to naprawdę potrafi w idealnym momencie zasnąć... A miasto może być ciekawe! Weszłam szybko do jego domu, rzuciłam gdzieś w kąt swoją szatę wierzchnią i wyszłam znów na podwórze, kierując się na rynek, który w tej chwili interesował mnie najbardziej.

Ekaterina

Przechodziłam obok jednego z handlarzy. Młody, przystojny... Ale najważniejsze było to co sprzedawał. Towar z piekła, co? Podeszłam bliżej, przeglądając wszystko z udawanym zaciekawieniem w końcu, to co ten człowieczyna sprzedawał znałam na pamięć. Nagle wyczułam na sobie jakiś znajomy wzrok. Odwróciłam się, ale przez cholernie wielki tłum nie zauważyłam nic. Wróciłam wzrokiem na wystawę, by po chwili zwinąć obsydianowy sztylecik pod jedną z fałd spódnicy. Żadnej reakcji... W końcu, facet był w tej chwili pod moją kontrolą. Wyprostowałam się i odeszłam od stoiska, ciesząc się pod nosem jak dziecko z powodu nowej zabawki.

Ekaterina

Nagle usłyszałam znajomy głos. Znowu instynktownie się odwróciłam, ale nic podejrzanego nie ujrzałam. Zacisnęłam dłonie w pięści i przygryzłam wargę.
-Sumienie, czy inne cholerstwo?-mruknęłam gniewnie, po czym znów ruszyłam przed siebie, po kolei zwijając co lepszą napotkaną rzecz, gdy doszłam do jakiejś pustej ciemnej kamienicy. Bez wahania w nią weszłam z błyskiem w oku zaglądając po oknach. Miałam ukryty cel...

Ekaterina

Uśmiechnęłam się wesoło, gdy usłyszałam głos Disgora. Wiedziałam,że za mną szedł! Odwróciłam się w jego stronę, kładąc dłonie na biodrach.
-Chyba żartujesz? Nie kradłam po to by oddać-odparłam pewnie, po czym zapukałam do jednego z okien, a gdy ktoś się w ich pojawił, pokazałam na spódnicę, mówiąc na migi. Po chwili znów spojrzałam na mężczyznę, tym razem z poważną miną.
-Idziesz?-mruknęłam zniecierpliwiona.

Ekaterina

Pierwszą wypowiedź zignorowałem,a le gdy usłyszałam te wszystkie pytania, uśmiechnęłam się z politowaniem.
-Idę oddać dług, a to jest Vladimir.-mówiąc to, wskazałam na jakby nieprzytomne odbicie w oknie.-Muszę mu to oddać. Kasa jest mi potrzebna, a to dostałam prawie darmo.-zauważyłam, wyjmując spod fałdy spódnicy ozdobny sztylecik. Twarz w oknie zaczynała się niecierpliwić, ale starałam się uspokajać ją wzrokiem.

Ekaterina

-Pół miliona!-odparłam z odrobinę zażenowanym uśmiechem.-Ale nożyk spłaci mi połowę długu, zobaczysz... A facet cię nie zje, to osiedlowy palacz i złodziej, ale pomimo tego jak wygląda, jest przy kasie...-odparłam, stukając obcasem buta o ziemię. Odrobinę się niecierpliwiłam, może facet nie wyglądał najlepiej, ale za to głupi nie jest, może w każdej chwili nas pozabijać.

Inspiracja LoLem. Nie miałam pomysłu na imię, a akurat ta postać mi się spodobała :3