Nasz świat Mortem

Ekaterina

Obudziłam się w swoim łóżku z cholernie mocnym bólem głowy. Siedziałabym tak pewnie dalej, ubolewając nad swoją naiwnością, gdy zauważyłam karteczkę. Zaczęłam czytać, z czasem robiąc się coraz bardziej czerwona ze złości. Gdy skończyłam, wybiegłam z pokoju, nie zwracając uwagi na ból. Wpadłam do sypialni Disgora, rozglądając się po nim pewnie."Widzę,że jak ja spałam, on nie próżnował"
-Jeszcze raz wykręcisz taki numer, to bez skrępowania wykręcę ci każdą część ciała!-zagroziłam, jakoś nie dopuszczając do siebie myśli,że to może być odbierane dwuznacznie.

Ekaterina

-Doprawdy, będziesz musiał ich naprawdę wiele załatwić.-mruknęłam z obrzydzeniem patrząc na poruszającą się kołdrę.
-Baw się dobrze...-burknęłam, po czym wyszłam. Postanowiłam wybrać się na spacer, byle dalej od karczmy w której pewnie roiło się od pokoi podobnych do tego w którym przed chwilą się znajdowałam.

Ekaterina

Już miałam wyjść z karczmy, gdy coś kazało mi się wrócić pod pokój Disgora. Posłuchałam instynktu. Zawsze to robiłam... Obejrzałam jego drzwi, a później swoje, dokładnie, byleby ich nie dotknąć."Ty chyba żartujesz..." pomyślałam zdenerwowana, po czym wyważyłam drzwi od swojej sypialni, nie zważając na konsekwencje. Odpadły po jednym mocnym kopniaku. Słabo... Nagle poczułam oddziaływanie na mnie magii... Silnej magii.
-Ludzie posunęli się dosyć daleko przez te kilkaset lat.-mruknęłam, łapiąc się za głowę, jakoś bez większego strachu o swoje życie.

Ekaterina

Odwróciłam się do niego, po czym zmarszczyłam brwi.
-Nie musisz się tak o mnie martwić, nie jestem dzieckiem!-warknęłam, po czym usiadłam na łóżku, nie zdejmując dłoni ze swojej głowy.
-A tak w ogóle, to co to za magia? Zabija?-zapytałam, tym razem już poważnie, bez jakichkolwiek większych emocji.

Ekaterina

Zacisnęłam dłoń na poduszce i rzuciłam w niego najmocniej jak mogłam.
-Zadałam ci pytanie!-zauważyłam gniewnie, marszcząc brwi. Coś się zaczynało we mnie gotować i nie byłam pewna, czy to magia czy gniew.

Ekaterina

Drgnęłam nieznacznie, widząc igłę i jakąś substancję, która pachniała dosyć podobnie do tej, którą wykorzystał na mnie. Dziwne,że w ogóle to zapamiętałam... Westchnęłam ciężko i usiadłam prosto, patrząc na niego spode łba.
-To jak, jedziemy do Kraswerstwa? W końcu, masz tam sprawę...-zauważyłam, mówiąc to jakoś tak cicho, więc,żeby podkreślić,że nie mam zamiaru mu być posłuszna, rzuciłam mu przenikliwe spojrzenie.

Ekaterina

Zrobiłam naburmuszoną minę, ale przytaknęłam. Już miałam ruszyć do wyjścia, gdy zdałam sobie z czegoś sprawę.
-Nie musisz sie tak o mnie martwic!-powiedziałam wesoło, po czym wywaliłam język i uciekłam. Zjechałam po schodach na dół i usiadłam obok jakiegoś pijaka, który patrzył na mnie, jak na naprawdę interesującą rzeźbę.