Nasz świat Mortem

Ekaterina

-Chcieli tylko kasy. Poza tym, wyczytałam z jego wspomnień,że pracowali kiedyś dla tego gościa od pudła.-dodałam, otrzepując suknię i strzelając z palców, dzięki czemu facet, który jeszcze przed chwilą wyglądał na martwego otworzył oczy i patrzył na nas przerażony.
-Teraz twoja kolej,żebyś go wypytywał.-mruknęłam, kucając pod ścianą z miną naprawdę wściekłej. W końcu, byłam zła i to jak. Zwyczajni menele... I porwali mnie bez trudu... A co najlepsze, to była tylko i wyłącznie moja wina.

Ekaterina

Wsłuchiwałam się w odgłosy za ścianą, jakby słuchała najcudowniejszej muzyki. Dla mnie, demona, muzyką był ból innych, w tej chwili ból tamtego pijaka. Podniosłam się z ziemi, podchodząc do jednego z trupów, po czym dokładnie go obadałam. Nadal nie docierało do mnie jak takie chuchro... Zaraz, chwila... Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Oprócz tego, którego przesłuchiwał Disgor była tylko trójka... A przed porwaniem mnie leżałam obok pięciu facetów! Jeden z nich uciekł!
-Disgor...-zajrzałam cichaczem do środka-Jeden z nich zbiegł.-poinformowałam, stając w progu i czekając na jego reakcję.

Ekaterina

-To znaczy,że jedziemy do Kraswerstwa, tak?-zapytałam, po czym wyszeptałam na ucho Kotowi instrukcje, by odnalazł faceta. Gdy Kot znikł, westchnęłam ciężko.
-A skąd pewność,że tamten facet nie był ich pracodawcą? Przecież to też możliwe, nie?-stwierdziłam, chyba po raz pierwszy do kiedy się spotkaliśmy, śmiertelnie poważnie.

Ekaterina

-Dlaczego? Przecież nic nam się nie stanie podróżując nocą. Masz mnie, halo?!-wybuchnęłam, ściskając dłonie na spódnicy, by przypadkiem go nie uderzyć. Ale naprawdę byłam wsciekła, przecież oni mnie porwali, do tego jeszcze molestowali, a on oczekuje,że będę na to spokojnie patrzeć? Hah! Niedoczekanie!

Ekaterina

-Nie wyślę nikogo do piekła...-mruknęłam, nie siląc się na wyjaśnienia. Człapałam za nim powoli, przez co zaczynałam być powoli w tyle. "Miej sobie przeze mnie kłopoty, miej... To ci dobrze zrobi" powtarzałam sobie w głowie, ale uśmiech jakoś nie chciał mi wrócić na twarz.
-Mój problem, czy znów się upiję czy nie... A twój, czy będziesz mnie szukał.-burknęłam.

Ekaterina

-Nie mogę nikogo posyłać do piekła, a gdybym mogła, jako pierwszego posłałabym tam ciebie!-krzyknęłam gniewnie, po czym wyprzedziłam go i skierowałam się gdzieś przed siebie, gdzie nogi niosły. Nie pamiętałam już, gdzie była karczma... Znajdę inną, co tam! Albo pójdę za tym gburem, może mnie doprowadzi.

Ekaterina

Weszłam do karczmy zaraz po Disgorze i od razu skierowałam się na górę, do swojego pokoju. Ale nadal nie dałam rady zasnąć... Usiadłam przy oknie, patrząc w gwiazdy, nadal rozzłoszczona na mężczyznę.