Nasz świat Mortem

Ekaterina

-Na pewno będzie bogaty... W końcu, za coś takiego nie płaci się tylko duszą.-odparłam spokojnie, jakbyśmy rozmawiali o czymś najzupełniej normalnym. Wyczułam wydobywające się z młodzieńca przerażenie, więc uśmiechnęłam się wrednie, ukazując szereg ostrych jak brzytwy zębów.
-Jakby co mogę wysłać Kota, on sprawdzi każdy dom szybciej od nas-dodałam po chwili, rozsiadając się wygodniej na zwierzęciu.

Ekaterina

Skrzywiłam się, podbiegając do niego.
-Chcesz mnie tak zostawić? Nie jestem z ziemi, a jak się zgubię?-próbowałam się wykręcić, marszcząc brwi. Wolałabym nie przechodzić do planu B, to jest, płaczu i rzucania się na kolana.

Ekaterina

Zrobiłam się cała czerwona ze złości.
-Dobra! Ale jak mnie ktoś zgwałci to to będzie wyłącznie twoja wina! Jeszcze się stęsknisz!-wybuchnęłam, po czym zacisnęłam pięści i z uniesionym do góry nosem odwróciłam się, by ruszyć do bogatej części miasta.

Ekaterina

Zwiedziłam całą okolicę, wypytując kogo tylko się dało, ale niestety, musiałam wrócić na miejsce spotkania bez żadnych miłych wieści.
-On wyjechał...-burknęłam zirytowana, wchodząc do środka i siadając na jednym ze stołków.

Ekaterina

-Przyjemnie?-odparłam, prawie nie wybuchając ironicznym śmiechem.-Facet podobno "pozałatwiał" sobie całą służbę i uciekł... Ktoś musiał mu powiedzieć,że do niego jedziemy, na pewno ta dziw... znaczy, właścicielka klubu.-odparłam, kładąc głowę na stole i patrząc przed siebie, na jednego z pijaków dokańczającego piwo.

Ekaterina

-A to nie ty miałeś go pilnować? Mi wystarczy,że muszę pilnować ciebie i Kota-westchnęłam ciężko, po czym podniosłam głowę z blatu, patrząc tępym wzrokiem w oczy Disgora.
-Z tego co wiem, rozmyśla on teraz nad wyjazdem do Arvany... Chyba ma zamiar sprzedać tę szkatułkę.-poinformowałam bez żadnych emocji. Po chwili wstałam i otrzepałam suknię.
-Czyli mam rozumieć,że znowu idziemy do klubu towarzyskiego, tak?-zapytałam retorycznie, przetrząsając myślami ulice miasta w poszukiwaniu młodego.

Ekaterina

Wzięłam mieszek, patrząc na niego ze znudzeniem, po czym włożyłam go do kieszeni, wyszłam z pubu. Powolnym kroczkiem ruszyłam w stronę pierwszego lepszego domku z pytaniem o pokój.
-Chyba żartujesz, nie dam ci dwóch pokoi za tak niewielką ilość złota!-mruknął z "ogromnym" zainteresowaniem właściciel.
-Słuchaj, no! Albo nas przyjmiesz, albo własnoręcznie cię wypatroszę, śmiejąc się przy tym wesoło!-wybuchnęłam, po czym zaśmiałam się szaleńczo, przez co wszystkie spojrzenia spoczęły na mnie a facet dał mi kluczyk, jakoś dziwnie nie zdziwiony moją reakcją. Weszłam do swojej izby, siadając przy oknie i ze zniecierpliwieniem czekając na Disgora.