Nasz świat Mortem

Alexandra

Westchnęłam ciężko. Nie miałam ochoty biec za dziewczyną. W ogóle nie chciało mi sie teraz nigdzie iść, spojrzałam kątem oka na mężczyznę, odrzucając kosmyk włosów za ucho.
-Żyjesz?-zapytałam, lustrując go wzrokiem. Wyglądał na całego, więc nie musiałam go ratować. Tym razem. Byłam pewna,że jest to typ faceta, który potrafi nieźle kobietę zirytowac. Przynajmniej takie panny jak Micia.

Ekaterina

-Ekaterina.-odparłam, dygając delikatnie i ignorując przy tym wyciągniętą do mnie rękę.
-Jesteś katem?-wypaliłam od razu. Nie wiem, skąd ten pomysł wpadł mi do głowy."Idiotko, jesteś demonem, jednym spojrzeniem wyczuwasz całą historię człowieka" podpowiedział mi mózg.

Ekaterina

-Demonica na wygnaniu, Ekaterina Kurae, lat 3500-zacytowałam, robiąc niski ukłon.-Widzę,że nie ja jedyna nie jestem mile widziana w swoim domu.-dodałam, splatając ręce na piersi. Nie byłam pewna, czy krasnoluda można nazwać człowiekiem, ale i tak twierdziłam,że wszystkie stworzenia podobne choć odrobinę do ludzi, są inne. Zbyt inne.

Ekaterina

Uśmiechnęłam się zagadkowo.
-Ciekawość?-zapytałam siebie samej na głos, mrużąc oczy.-Ewentualnie mus. I zainteresowanie głupotą niektórych ludzi-odparłam, patrząc mężczyźnie w oczy.-A ty jesteś stąd? Czy kolejny śmiałek to milutkiej kąpieli?-mówiąc to, wskazałam ruchem głowy w stronę rzeki. Znów przypomniałam sobie o tych głupiutki istotkach skaczących w odmęty wody, jakby oczekując dzięki temu jakiegoś zbawienia. Byłam demonem, więc wiedziałam,że za samobójstwo idzie się do piekła. Miałam nadzieję,że jednak mężczyzna stojący przede mną nie ma zamiaru skakać, bo nie wyglądał raczej na łaknącego śmierci.

Ekaterina

Uniosłam jedną brew, lecz szybko ją opuściłam. "To zabrzmiało trochę jak wymówka dla małego dzieciaka"pomyślałam, ale to mi chyba raczej pochlebiło niż obraziło.
-Coś wartościowego? Mogę ci załatwić wszystko co jest związane z nielegalnym handlem. W końcu, jestem demonem, dla mnie to łatwizna-odparłam, zdając sobie sprawę,że w tej wypowiedzi nie było za grosz skromności.
-Coś konkretnego?-zapytałam po chwili, splatając dłonie na piersi i czekając na odpowiedź. "Na pewno chodzi o coś nielegalnego, w końcu, co droższe, tym łatwiej to znaleźć na czarnym rynku, przynajmniej tak to wygląda w piekle" mój mózg znowu podsunął mi myśl do głowy, lecz odgoniłam ją szybko, koncentrując się na odpowiedzi.

Ekaterina

-Może złote jabłko?-zapytałam ironicznie, lecz po chwili uśmiechnęłam się już "normalnie".-Chodzi ci o jakiś... silny artefakt? Trudny do znalezienia?-zapytałam po chwili zastanowienia, po raz pierwszy całkiem poważnie. Wydawało mi się,że wiem o co mu chodzi... Chyba mówił o pewnym artefakcie, tak silnym,że gdyby jakiś idiota byłby w jego posiadaniu, to najprawdopodobniej nawet piekło było by zagrożone.

Ekaterina

Zastanowiłam się. "Jest coś takiego tylko jak to się..."
-Mówisz o porta caeli. To z tego co wiem taka złotawa skrzynka w której przebywają dusze zmarłych samobojców i szaleńców.-zacytowałam jednego z demonów, którego kiedyś znałam. Przynajmniej z jego objaśnień wynikało,że to to. Z triumfalnym uśmiechem na ustach, zaczęłam się teraz zastanawiać, gdzie w tej chwili może być owa skrzyneczka.