Nasz świat Mortem

Ekaterina

Niebo było nadzwyczaj piękne. Uwielbiałam deszczową pogodę, gdyż w piekle nigdy takiej nie było. Spacer w taką pogodę to coś nadzwyczajnego, przynajmniej dla niej, Ekateriny. Wtem, wśród drzew, ujrzałam jakąś błękitno-włosą istotkę. Mój Kotek, który przez cały spacer nie odzywał się w ogóle, zamruczał przyjemnie. Uśmiechnęłam się wesoło, po czym skocznym krokiem ruszyłam w stronę dziewczyny. Po chwili stałam tuż obok niej, uśmiechając się szeroko. Kotek, którego miałam na ramieniu zniknął, ale nadal czułam jego obecność. Jego nieśmiałość wobec ziemianów dała się we znaki.
-Witaj, wędrowcze!-przywitałam się z dziewczyną, oczekując jakiejś przyjemnej reakcji. Z resztą, każda byłaby przyjemna, dla mnie wszystko było obojętne.

Ekaterina

Zachichotałam, słysząc jej pytanie.
-Teraz tak.-odparłam wesoło. Przyjrzałam się dziewczynie. Była uzbrojona, i do tego ładna. Nagle zdałam sobie sprawę,że się nie przedstawiłam
-Ekaterina Kurae, demonica klasy drugiej.
Mówiąc to, ukłoniłam się nisko, tak,że moje włosy opadły na ziemię. Wróciłam szybko do normalnej pozy i otrzepałam się.

-Mam ci udowodnić?-zdziwiłam się. Kotek, siedzący mi na ramieniu, fuknął ostrzegawczo, pokazując się światu.
-Chcesz pokazu sztuczek magicznych rodem z piekła?-zapytałam ironicznie, kładąc dłonie na biodrach. Uśmiech nie znikał mi z twarzy, choć sytuacja robiła się coraz bardziej niebezpieczna.

Ostatnio edytowany przez Aloisia (2012-08-11 19:52:46)

Ekaterina

-Proszę bardzo. Oczekiwałam,że poprosisz mnie o coś trudniejszego.-odparłam zawiedziona. Rozłożyłam ręce, czekając na strzał. Jedyne, czego się teraz obawiałam to to,że mój Kotek zechce mnie poratować i złapie strzały w locie. Nie mogłam mu rozkazać by tego nie zrobił, miał wolną wolę.

Ostatnio edytowany przez Aloisia (2012-08-12 10:59:37)

Ekaterina

Skrzywiłam się lekko, gdy strzała przeszyła moje ciało. Na początku byłam pewna,że dziewczyna nie strzeli, zawahała się. Gdy dziewczyna wystrzeliła, mam nadzieję ostatni raz, otworzyłam oczy, gdyż z powodu,że automatycznie mogłabym zrobić unik, wolałam nie ryzykować. Uśmiechnęłam się wesoło, oglądając ranę na brzuchu.
-No, no... A więc teraz mi wierzysz?-zapytałam, unosząc brew do góry. Wyprężyłam wszystkie mięśnie i rana zniknęła. Mogłabym to nazwać popisywaniem się, ale zrobiłam to dla własnego dobra, by się nie wykrwawić.

Ostatnio edytowany przez Aloisia (2012-08-13 13:38:01)

Ekaterina

-Ładnie, Miche-pochwaliłam. Uwielbiałam wymyślać ludziom przezwiska.
-Wiesz... wyglądasz na miejscową. Jesteś stąd? Czy raczej jesteś kolejnym śmiałkiem, który chce popływać?-mówiąc ostatnie zdaniem, przeniosłam wzrok na rzekę. Sama także skakałam... Tylko nie rozumiałam, dlaczego ludzkie ciało jest takie delikatne i umiera, gdy uderzy w kamień. Zabawne.
Kotek, który nadal siedział na moim ramieniu, owinął ogon wokół mej szyi, mrucząc przyjemnie.

Ekaterina

-Szkoda,że jesteś człowiekiem. Mogłybyśmy razem poskakać-mruknęłam, nie przestając patrzeć na rzekę. Była piękna, takich miejsc w piekle niestety nie ma.
-A tak w ogóle, to dlaczego nie uciekłaś z przerażeniem jak wszyscy, gdy dowiedziałaś się,że jestem demonem?-zapytałam, przenosząc zaciekawiony wzrok na dziewczynę. Każdy tak robił, znaczy, każdy idiota, który chciał skoczyć, dzięki temu ratowałam im życie, gdyż uciekali gdzieś w las, zapominając o swojej chęci samobójstwa.