Nasz świat Mortem

THALIA

Łuski niesamowicie dobrze chroniły przed słońcem, a ich właścicielka dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Nagą skórę młodej dragonhumnaki, którą nie ochraniała idealna, smocza powłoka lekko przypiekały promienie robiąc z Thalii w połowie potrawkę z żywego, biegającego dragonhumana. Dlatego podróżowała najczęściej nocą, ale po opuszczeniu zgliszcz spalonego przez pustynne słońce, opuszczanego miasta koczowników, nie znalazła od tamtej pory jaskini. A potrzebowała jej, ponieważ może nie przeżyć następnego dnia. Piasek był chyba bardziej uciążliwy od słońca i zmysł dotyku dragonhumanki bardzo przez to cierpiał. Po chwili jednak ujrzała coś w dali. Jakieś drzewko oraz coś lśniącego. Thalia nie znała pojęcia fatamorgana, więc szybko i ochoczo zaczęła biec. Fatamorganą jednak ten piękny obraz nie okazał się. Była to najprawdziwsza oaza. Dziewczyna nie wierzyła swojemu szczęściu. Wyłożyła się więc pod cieniem palmy, a potem wskoczyła do - wydawać mogłoby się, że lodowatej przy tej temperaturze - wody małego jeziorka.

THALIA

Smoczyca rozkoszowała się zimnem wody wcale nie chcąc z niej wychodzić. Jednak, gdy wreszcie postanowiła się wynurzyć uderzyła w coś, co również postanowiło wskoczyć do wody. Tracąc na chwileczkę orientację w końcu wyszła na brzeg warcząc i spoglądając wściekle w wodę. To, w co uderzyła jednak było pod nią. Usłyszała słowa. Podniosła głowę i ujrzała... człowieka biegnącego ku niej. Oparła się na czterech nogach, nisko nad trawą i rozłożyła skrzydła. Poczekała aż mężczyzna zbliży się do niej, by go zabić. Miała niebywałe dzisiaj szczęście. Oaza i ludzkie mięso!

THALIA

Smoczyca warknęła jeszcze głośniej po czym zatrzepotała skrzydłami tak, że trawa pod palmą ugięła się. Wyprostowała się stając na dwóch nogach i machając groźnie ogonem. Gdy jednak to, w co uderzyła wyszło na piasek o mało nie pękła ze śmiechu. Ten człowiek chciał ją poszczuć wilkiem? Ją? Dragonhumankę? Warknęła więc jeszcze głośniej znów schodząc na cztery łapy po czym zaczęła sie zbliżać w stronę wyrośniętego pieska.

THALIA

Smoczyca przyspieszyła kroku składając skrzydła, by nadać ciału opływowy kształt. Gdy jednak zobaczyła, że człowiek ma nóż, zaczęła się zatrzymywać. To był jej błąd. Przeciwnik wymierzył jej cios w żebra, ostrze co prawda tylko drasnęło jej skórę, jednak, gdyby zachowała szybko uniknęłaby całkowicie ciosu. Skoczyła w bok padając na pasek, na plecy. Szybko się podniosła. Strużka krwi zaczęła płynąć w stronę pasa - rana nie była głęboka. Thalia warknęła podnosząc się na cztery łapy i merdając wściekle ogonem. Doszła do wniosku, że bez sensu będzie atakować kogoś, kto ma broń. Łatwiej zająć się czymś mniejszym - wilkiem! Warknęła więc cicho "Chcholeraa..." swoim obijającym sie o łuski w gardle głosem, po czym zaczęła biec w stronę mokrego wilka.