Nasz świat Mortem

Charlotta
Zaczynało być naprawdę ciekawie, ale nagle ten przeklęty woźnica musiał zatrzymać się i oboje zderzyli się głowami. Oczywiście, Charlotta musiała oberwać bardziej.Jej oczy zaszkliły się od łez. Sama masowała obolałe czoło gdy Kedor wyszedł. Straciła ochotę na uwodzenie go. Teraz chciała tylko wydostać się  lasu. Słyszała coś jakby odgłosy walki i przestraszyła się. Wyciągnęła swój mały sztylet i wyszła z bryczki.

Charlotta
Przez chwilę stała sparaliżowana. Skąd oni się tu wzięli?!, myślała przerażona. Patrzyła na Kedora który akurat walczył z rozbójnikami. Chciała mu pomóc, ale bała się że wyjdzie na jaw kim jest. Mimo to zamknęła oczy i wykonała kilka gestów, dzięki czemu z pod ziemi same wyrosły pnącza które spętały łucznika. Podeszła do niego.
-Wiedźma! Na stos z nią!- wołał tamten. Charlotta uśmiechnęła się i wbiła nóż w jego gardło. Odwróciła się do Kedora ocierając krew z policzka.
-To wszyscy, prawda? -zapytała. Wiedziała że teraz zacznie zadawać niewygodne pytania odnośnie jej pochodzenia.

Charlotta
Służący się pozbierał i im pomógł. Charlotta podeszła do jednego z nich i kopiąc go, przewróciła na plecy.
-Pytaliśmy ich rano o drogę, prawda Thomasson? -zapytała służącego, po czym za pomącą jej pnączy ciało rozbójnika znalazło się w rowie. Tak samo i reszty. Gdy skończyła zapytała służącego czy da radę sam powozić, ale on tylko się uśmiechnął. Podeszła do Kedora.
-Musisz wiedzieć że nie jestem wiedźmą, ale czarodziejką. Znam się tylko na magii żywiołów.
Czy tylko? Umiała też czytać w jego myślach i narzucić mu swoją wolę, ale tego już głośno nie powiedziała.
-Możesz teraz odejść, albo jechać ze mną dalej.Co wybierasz?-zapytała.

Charlotta
Uśmiechnęła się i weszli do karocy. Po drodze strasznie trzęsło, ale Charlottcie to nie przeszkadzało. Co prawda co chwila wpadali na siebie, ale przez wielkiego guza na czole straciła wszelką ochotę na jakikolwiek flirt. Spać! Musi odpocząć.
-Jestem już śpiąca- wyszeptała. Dochodziła już druga w nocy. Nie czekając na reakcję myśliwego położyła głowę na jego kolanach i zasnęła.

Charlotta
Obudziła się. Spała chyba z godzinę, może krócej. Wstała tak, aby nie obudzić myśliwego. Wyciągnęła spod siedzenia koc i okryła go nim. Teraz mogła przyjrzeć mu się lepiej. Jaki on był przystojny! Przysunęła się bliżej i  pogłaskała go po policzku. Był szorstki. Delikatnie musnęła go ustami, ale na nic więcej się nie odważyła. Nie chciała go obudzić. Sukienkę miała we krwi rozbójnika. Nie mogła się przecież tak pokazać w mieście! Jeszcze pomyślą że kogoś zabiła. Słusznie z resztą... Sądząc że mężczyzna śpi wyciągnęła z walizki sukienkę i zdjęła tę, którą miała na sobie. Robiła to powoli, jakby pieszczotliwie. Pod spodem miała tylko prześwitującą halkę. Myślała że myśliwy się nie obudzi.

Charlotta
Odwróciła się przeprażona gdy usłyszała jego głos. A więc nie spał! , pomyślała bliska płaczu. Nie chciała żeby ją widział. Szybko zakryła się suknią którą trzymała w dłoni.
-Może i propozycja...- odpowiedziała wymijająco czując jak jej policzki robią się czerwone. Znów zatrzęsło tak, że znalazła się w jego ramionach. I znów zderzyli się głowami. Charlotta o mało się nie rozpłakała. Bardziej była przejęta tym, jak blisko siebie się znaleźli. Nagle zrobiło się gorąco.

Charlotta
Dziękuję, nawet nie wiesz jak bardzo Ci dziękuję , pomyślała czarodziejka wstając.Jeszcze chwila, a naprawdę doszłoby do czegoś nieprzyzwoitego!. Szybko podniosła suknię i założyła ją. Chwilę mocowała się z gorsetem, ale w końcu jej się to udało.Poprawiła tylko włosy i podeszła do mężczyzny.
-Teraz możesz już patrzeć-powiedziała spokojnie. Usiadła tuż obok niego. Byli bardzo, bardzo blisko siebie.
-Skoro uważasz że bryczka to nie najlepsze możemy się gdzieś zatrzymać- zaśmiała się.

Charlotta
-Kim jest Trewar?- zapytała- Czy to nie to wielkie zwierze, które stało w krzakach gdy rozmawialiśmy?
Jej uśmiech zdawał się mówić Przecież ja wszystko wiem!O wszystkim!Przede mną nic nie ukryjesz!. No i może tak było... Dziewczyna wyczuwała jego nastroje, ale był jedynym mężczyzną, którego myśli nie mogła odgadnąć. Był dla niej zagadką. I to chyba właśnie to w nim ją pociągało. Dlatego chciała żeby z nią jechał.
-Chodzi Ci o to, że  bogata panna będzie się wstydziła chodzić po mieście z myśliwym?- zapytała -Przecież nie obchodzi mnie co powiedzą inni! Nigdy nie przejmowałam się ich zdaniem, dlaczego więc teraz miałoby być inaczej...? Przecież bardzo cię lubię.