Nasz świat Mortem

Charlotta
Po tym jak pokłóciła się z Balthazarem nie chciała więcej mieć z nim do czynienia. Kretyn, zwykły kretyn!, myślała o chłopaku. Wróciła do miasta. Za resztę swoich pieniędzy ( a było tego dość sporo) kupiła nowe suknie i wynajęła bryczkę i dwóch służących. Zmierzała do Mitwoh, gdzie , jak myślała, nie zobaczy już więcej Balthazara i będzie mogła zacząć życie od nowa. Zaczęło się ściemniać, a oni jechali przez wielki las. Czarodziejka bała się że już się zgubili i nie będą mieli kogo zapytać o drogę. Nagle za następnym zakrętem zobaczyli mężczyznę. Mógł mieć z jakieś 20 lat, może więcej i był myśliwym.
-Zatrzymaj się- powiedziała do służącego, który na czas podróży był woźnicą. Drugi pomógł jej wysiąść z bryczki.
-Dobry wieczór- księżniczka pozdrowiła mężczyznę- Nie jestem pewna czyto dobra droga do Mitwoh, panie.

Charlotta
Patrzyła przez chwilę to na myśliwego, to na służących.
-Niech pan zaczeka!- zawołała dziewczyna biegnąc za nim. A trzeba przyznać, że w ciemnościach i w bardzo długiej sukni było to trudne. W końcu dogoniła mężczyznę.
-Niech pan pojedzie ze mną-poprosiła zdyszana- Zależy mi, żeby dotrzeć do miasta najpóźniej pojutrze, a skoro nie ma tu żadnego zajazdu, ani gospody...
Patrzyła na niego błagalnie swoimi błyszczącymi w świetle księżyca zielonymi oczami. Rude włosy były wysoko upięte, zgodnie z najnowszą modą. Suknia miała dekolt, ale nie zbyt głęboki i mnóstwo falban. Na dłoniach dziewczyna miała białe rękawiczki, a na szyi sznur pereł. Cały ten strój wskazywał na to że jest bardzo bogata i wysoko postawiona.

Charlotta
Uśmiechnęła się do mężczyzny łagodnie,a był to zapewne najpiękniejszy uśmiech pod słońcem. 
-Jestem Charlotta Sunniva Amrasdatter, a pan?-zapytała wyciągając dłoń, by ją ucałował. Nie używała swojego tytułu szlacheckiego. Niech myśli że jest tylko córką bogatego kupca. Poza tym nie za bardzo mu ufała, ale przecież była czarodziejką. Wymyśliła ciekawą historię, którą w razie czego może mu opowiedzieć. Cały czas patrzyła na niego kokieteryjnie trzepocząc rzęsami.

Charlotta
Ponownie słodko się uśmiechnęła i weszła z mężczyzną do swojej bryczki. Po chwili ruszyli. Cały trzęsło bryczką, więc musieli trącać swoich kolan. O dziwo, ta panienka nie uważała tego za coś nieodpowiedniego. Po całym jej zachowaniu można było poznać że nie jest jak swoje rówieśniczki i wie baaardzo dużo rzeczy o mężczyznach. Poruszała się dość zmysłowo, kokieteryjnie, wręcz uwodziła go swoimi ruchami. Mimo to oboje milczeli. Dziewczyna w końcu nie wytrzymała i postanowiła poprowadzić rozmowę.
-Dlaczego taki mężczyzna sam chodzi po zmierzchu po lesie? Przecież tutaj jest pełno rozbójników...- powiedziała.

Charlotta
Zapewne nawet się nie domyślał, że dziewczyna siedząca przed nim to czarodziejka, która potrafi czytać w myślach wszystkich ludzi. No prawie, on pozostawał dla niej zagadką. Przyglądała mu się badawczo. Nie mogła odczytać jego myśli. Zamiary i uczucia tak, ale nie myśli. Skupiła się. Chciał jej odmówić? Sama nie wiedziała dlaczego jej palce ześlizgnęły się niżej, ku dekoltowi. Delikatnie poluzowała wiązanie na dekolcie mówiąc że jest jej duszno.
-Nie wierzę że mógłby pan być rozbójnikiem- zaśmiała się- Nie wygląda pan..

Charlotta
Zdjęła rękawiczki i założyła nogę na nogę.Po chwili usiadła obok niego.
-My kobiety mamy coś, co nazywa się intuicją. Nigdy się nie mylimy- zaśmiała się. Patrzyła przez chwilę na las za oknem. Widać że się niecierpliwiła.
-Czy daleko jeszcze do wyjścia a tego lasu?-zapytała- On jest taki straszny...
Na najbliższym zakręcie zatrzęsło bryczką tak, że wylądowała na Kedorze. To była część jej gry, ale chciała żeby teraz on przejął inicjatywę.

Charlotta
Odwróciła się w jego stronę, ale nie podnosiła. Wolała zostać tak jak teraz. Uśmiechnęła się do niego.
-Tak, pobiłaby, ale niestety mężczyźni nas nie doceniają. Uważają ze nadajemy się tylko do kuchni... -powiedziała łagodnie, ale z tonem smutku w głosie. Podciągnęła się wyżej, niby przypadkowo, tak ze ich usta znalazły się bardzo blisko siebie, jednak się nie dotykały. Patrzyła mu prosto w oczy.
-Tak, przy panu niczego się nie boję...-wszeptała.