Nasz świat Mortem

- I kto to mówi mi szkoda słów na takie coś jak ty. Szlachcianka to myśli że lepsza. - Powiedział z pogardą spoglądając na nią. - Co. Był jakiś rokosz i chłopi cię z pałacu wywalili ? - Powiedział zmierzając ją wzrokiem z góry na dół.

-Ta. Już to widzę jak cię kochają wiesz wielki biust to nie wszystko. Chłopi nie są tacy głupi że lecą za każdą z większym biustem. Zapewne wszyscy cię opuścili dzięki twojemu charterowi. Kto by się chciał z tobą zadawać.- Powiedział z tonem wyższości - Szlachta jest nic nie warta nie wie co to strach, bieda, głód. Jedyne co potraficie to rozkazywać innym -

-Tak szlachcianka. Która ucieka kiedy się spotka z prawdą. Sama nie przeżyjesz wiesz o tym dobrze, że nawet twoja magia ma granice. - Powiedział spokojnie -Zobaczymy jak sobie poradzisz kiedy cię napadanie banda jakiś oprychów którzy przez całe miesiące na oczy kobiety nie widziały. Nie zdążysz nawet zaklęcia rzucić- Powiedział lekko uśmiechając sie.

-Zaczynasz mnie irytować.- Powiedział już zły - Jestem głody , zły a ty mnie jeszcze irytujesz - Podszedł do niej -Co ty sobie wyobrażasz kim ty naprawdę jesteś?- Był blisko słyszał jak oddycha. Złapał ją za ramiona i pocałował.

Czuł ciepło jej ust. Ten słodki smak. Nie wiedział czemu to zrobił. Nie nawidził jej przez to, ze była szlachcianką a jednak ją pocałował. Odsunął swoje usta od jej.
- Dokąd zmierzasz? Jęli chcesz pójdę z tobą. -

-Pomogę ci jeśli chcesz pomocy pospólstwa. Pomocy syna rybaka.- Powiedział cicho mocno ją obejmując. Czemu to zrobił przecież ... Nie wiedział czemu, ale to przecież nie było już ważne.

-Nie płacz. To ja przepraszam. - Przytulił ją jeszcze mocniej do siebie. - Musimy rozbić obozowisko a rano wyruszyć do najbliższego miasta. Pomogę ci odnaleźć brata. -

-hym. jak już to zaproponowałaś to proszę pieczonego indyka, do tego ziemniaczki przypieczone, hym co by tu jeszcze hym - Uśmiechnąłem się patrząc na dziewczynę.