Nasz świat Mortem

Miśka

Dziewczyna była bardzo zmęczona. Po chwili wypłynęła na powietrze robiąc pod sobą małą, ledwo widoczną krę. Statek był teraz malutkim punktem gdzieś w oddali. Nie było szans, by ją złapali. Michaela oddychała szybko, a z jej ust wydobywała się para świadcząca, że otoczenie było zimne. Spojrzała znów w stronę statku, z którego latały ogniste kule i wodne. Była ciekawa, jak jeszcze długo chłopak wytrzyma w walce.

Miśka

Dziewczyna siedziała na tratwie cała mokra trzymając nogi w wodzie. Lampę trzymała w rękach i patrzyła na nią smutno. Po chwili zamroziła ją w krze, by nie wypadła jej po czym stanęła na krawędzi i zaczęła robić dość mało skomplikowane ruchy rękoma, a kra szybko zaczęła znów oddalać się od małego punkciku, z którego nie leciało już nic. Ifryt pewnie skończył walczyć. Tak, tej myśli chciała się trzymać Miśka... Skończył walczyć i zaraz do niej przyleci... Lampa jakby wyblakła. A może tylko dziewczynie się tak zdawało. Płynęła bardzo szybko chcąc oddalić się od tego okropnego czarnego punktu, z którego jej sługa jakoś nie chciał wracać. Nie chciał lub nie mógł...

Miśka

Dziewczyna zaczęła się niepokoić. Chłopak nie wracał już bardzo długo, na pewno gdyby wygrywał już dawno byłby przy niej. Spuściła nogi do wody znów siadając na krawędzi kry. Wpatrywała się w wodę, za chwilę spojrzała na lampę, potem znów na wodę. Wyciągnęła lampę z lodu. Była jakoś dziwnie zimna. Jakby teraz była tylko kawałkiem metalu. Statek było widać. Jeszcze. Dziewczyna wstała więc i znów odpłynęła w przeciwnym kierunku już resztkami sił odpychając wodę.

Miśka

Miśka położyła się na krze twarzą do góry. Niebo było czyste, nie było ani jednej chmury, wstawało słońce. Dopiero teraz dziewczyna doszła do wniosku, że płynie na wschód - tak, jak płynęło się do Shellanovestii. Miała tylko nadzieję, że niedługo będzie widać ląd. Istotnie, było widać coś w rodzaju wysepki porośniętej jakimś lasem. Dziewczynie zaraz dało to nadzieję. Ciężko wstała po czym machnęła kilka razy rękoma, by sie odepchnąć od fal, jednak coś ją zatrzymało. No tak... Lampa. Białowłosa przerzuciła oczami po czym usiadła(a raczej padła) na krę dysząc ciężko ze zmęczenia i głodu. Statek stał. Przynajmniej tak się jej wydawało, gdyż okręt był teraz tylko małą kropką. Czyli coś piratów zatrzymało. Czyżby Nar zabijał ostatniego z nich? Michaela nie miała wyjścia, nie mogła już płynąć dalej. Lampa jej nie pozwalała. Westchnęła ciężko po czym pomyślała biorąc do ręki lampę: "Wracaj Ty debilu, cały i zdrowy!". Na głos jednak powiedziała:
- Nar, chcę żebyś do mnie wrócił. Rozkazuję Ci być przy mnie teraz.

[b]Miśka[b]

Gdy tylko go zobaczyła zaraz wstała i wyciągnęła ku niemu ręce, by utrzymać wodę pod nim jako lód, który parował niemiłosiernie.
- Nie umieraj teraz, błagam - szepnęła cicho po czym machnęła jedną ręką, by się ruszyć z miejsca, drugą zaś, by ifryt nie wpadł do wody. Wyspa, którą widziała poczęła się zbliżać.

Sesja przeniesiona Tutaj