Nasz świat Mortem

Gerard

Przechadzałem się spokojnym krokiem ulicami miasta. Kaptur krył moją twarz przed ewentualną ludnością. Jakby ktoś zauważył,że szlachcic porusza się po targu bez świty, oj... Uśmiechnąłem się machinalnie na tę myśl. Wbiłem wzrok w brukowaną uliczkę, gdy nagle usłyszałem czyjąś rozmowę. W panice schowałem się w wyrwie muru. Zaraz, zaraz... Ehh, no pięknie trafiłem. Pomyślałem, widząc czterech rosłych facetów atakujących biedną dziewczynę. Ale zostawić jej nie mogę, zdecydowanie. Miałbym wyrzuty sumienia... Zacisnąłem dłoń na rękojeści sztylecika, uważajac by przypadkowo nie dotknąć skażonego ostrza. Wyłoniłem się znów na ulicę, idąc w stronę kłopotów spokojnym krokiem.
-Hej, dzieciaku, chcesz stracić kilka zębów?-rzucił jeden z nich, a ja przeszyłem go zimnym spojrzeniem. Drgnął, lecz panowania and sobą nie stracił.
-Wypuśćcie panienkę.-rozkazałem, a oni wybuchli śmiechem. Co za śmiecie żyją na tym świecie, hehe. Zwinnie niczym kot podbiegłem do jednego z nich i pchnąłem nożem w brzuch.  Zatoczył się i upadł. Przez chwilę byłem pewny,że zwymiotuję, al zacisnąłem dłonie w pięści i spojrzałem na mężczyzn z pogardą.
-A teraz..?-powtórzyłem chrypiacym głosem. Zostało trzech... Jednak nie wyczuwam od nich ani odrobiny strachu...
-Panowie, weźcie go ode mnie, a ja dokończe to co zacząłem-mruknał mężczyzna z blizną, a dwóch osiłków ruszyło w moją stroną. O cholera...

Gerard

Odsunąłem się kilka kroków i wpadłem na ścianę. Uff, mam pole do manewru. W czasie, gdy mężczyźni biegli w moją stronę, skoczyłem na ścianę, odbiłem się do niej i wjechałem w brzuch jednego z nich, rozcinajac go w sposób, którego nie powstydziłby się wytrawny rzeźnik. Kurde, zużyłem truciznę... Zacząłem pospiesznie gmerać w kieszeni w poszukiwaniu fiolki, a w tym czasie drugi z nich zaczynał dochodzić do siebie. Ręce mi się trzęsły.... I po chwili buteleczka z trzaskiem opadła na bruk. Cholera, w takim momencie! Rzuciłem krótkie spojrzenie dziewczynie, po czym wrzuciłem nożyk w kałużę trutki. Podbiegłem do mężczyzny i podciąłem mu nogi, tak,że rozłożył się jak długi i... przypadkowo włożył dłoń w kałużę. Rozległ się przerażajacy krzyk, nie tylko jego, ale i dziewczyny. Złapałem sztylet i ruszyłem z nim na goscia z blizną, ale zatrzymałem się, słysząc wzmiankę o "Łowcy Wampirów". Hę? Ona jest... Eh, nie ważne! To człowiek, nadal! Bez skrupułów wbiłem ostrze w kark przeciwnika.

Gerard

Westchnąłem ciężko i schowałem nóż do jednej z kieszeni płaszcza. Zacząłem niepewnie kursować wzrokiem z dziewczyny na wilka i tak w kółko, póki nie zdałem sobie sprawy z powagi sytuacji.
-Hej... To twoja pani, nie?-zapytałem, ale nie miałem większych nadziei,że mi odpowie. Zamiast tego, podniosłem dziewczynę i zarzuciłem sobie na ramię.-Zaniosę ją w bezpieczne miejsce, idziesz ze mną, co?-dodałem, po czym ruszyłem w stronę swojej posiadłości.

Gerard

Wilk szedł za mną, przez co czułem się trochę niepewnie, no ale... Szkoda,że nie gadał, cisza była dołująca. Po kilku minutach doszliśmy do ogromnego pałacu, który był moim domem od roku, kiedy to ojciec oddał mi go, bo sam postanowił zasmakowac wolności. Wpuściłem do środka zwierzę, a dziewczynę zaniosłem na górę, odganiajac służbę i samemu postanawiając jej pomóc. Wyjąłem ze stolika nocnego szpilkę i fiolkę z błękitnym płynem, po czym namoczyłem ją w nim i ukłułem dziewczynę w ramię.
-Ocknie się w przeciągu kilku minut. Ale będzie słaba.-dodałem szybko, żeby wilk nie rzucił się na mnie. Sam zrzuciłem z ramion płaszcz i zacząłem się szybko przebierać, majac nadzieję,że mam do czynienia z wilkiem, a nie z wilczycą.