Nasz świat Mortem

Mei

- I tak tu nie zostaniemy.- powiedział szybko Niger. Wskoczył szybko na stół i zbliżył się do jego ucha.- Wiem czym jest ta brama chaosu.- wyszeptał na tyle cicho, aby Mei go nie usłyszała.- Wiem, bo przez nią straciłem przyjaciela.- wywarczał przez zaciśnięte zęby i zeskoczył z stołu.- Mei chodź.- powiedział, a dziewczyna podeszła do kota.

- Niger?- zapytała cichutko.- A z nauką?

Mei

Dziewczyna spojrzała smutno na Discordian'a. Niger chwycił ją zębami za czarną sukienkę i wyciągnął na zewnątrz. Spojrzała na niego smutno.

- A co z nauką?- zapytała spoglądając na drewniane drzwi.

- Nie przejmuj się tym Mei.- zaczął.- Przecież jest wielu nauczycieli...- oplótł jej nadgarstek ogonem i ruszyli w stronę tylko bogu znaną.- Znajdziesz Jakiegoś mądrego pustelnika i wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

Dziewczyna się nie odezwała ani słowem. Po prostu myślała.

"Niger ma rację. Jest dużo nauczycieli. Po za tym mam 16 lat i całe życie przed sobą."- zaczęła rozmyślać.

- Może pójdziemy na targ?- zapytała Mei wpatrując się tępo przed siebie.- Chciałabym kupić sobie jakąś bransoletkę.- powiedziała, przenosząc wzrok na przyjaciela i uśmiechając się. Chciała w końcu przestać myśleć o tym, że nie ma nauczyciela.

- Dobrze.- powiedział Niger skierował swoje kroki w stronę głównego placu w mieście.- Weź jakąś z pentagramem. To są kłamstwa, że pentagramy są złe. One chronią przed złymi mocami.- mówił.- Kiedyś tylko ich do tego używano.

- Zgadzam się. Moja nauczycielka ciągle rysowała pentagramy.- powiedziała.

Weszli na plac. Różnił się od większości targów w małych wioskach. Było tu bardzo głośno. Ludzie handlowali nie tylko biżuteriami, rybami, ale także niewolnikami. Niger pociągnął Mei w stronę pierwszego straganu z klejnotami. Sprzedawała jakaś stara kobieta o długich siwych włosach i szarych oczach. Uśmiechnęła się ponuro.

- Witam ślicznotkę.- powiedziała chrapliwym głosem.- Wybierz sobie coś.- wskazała biżuterię różnego rodzaju.

Leżały tam naszyjniki z kamiennymi 'Młotami Thora', 'połówkami księżyca'- znakami bogini Luny (dające płodność kobietom) zaczepionych na czarnych rzemykach. Mei od razu wypatrzyła pentagram.

- Niger, który?- zapytała zawieszając na prawej dłoni kilka rzemyków z różnymi gwiazdami, a na lewej dwie bransoletki.

- Ten.- wskazał naszyjnik z czarnym, metalowym pentagramem.

- Biorę ten.- wskazała.

Po chwili szła przez targ z naszyjnikiem na szyi i czarną panterą. Ludzie omijali ich delikatnymi łukami, aby nie narazić się niebezpiecznemu zwierzęciu.

Mei

Dziewczyna rozglądała się wokoło i przyglądała obecnym ludziom. Nagle poczuła jak ktoś wyciąga jej z kieszeni sakiewkę z monetami. 

- Niger!- krzyknęła.- Tamten chłopak zabrał moje pieniądze!- wskazała mężczyznę uciekającego między ludźmi.

Oboje zaczęli biec za nim. Oczywiście Niger był szybszy i wyprzedził Mei. Mimo to dziewczyna nie traciła go z oczu. Przynajmniej się starała.

Mei

Dziewczyna zobaczyła jak mężczyzna przekazał sakiewkę innemu człowiekowi.

- Niger ty biegnij za tamtym, a ja pobiegnę za tym nowym!- krzyknęła i zrobiła to co powiedziała.

Wbiegła w jakąś odosobnioną uliczkę. Po chwili głosy z targu ucichły. Było tylko słychać przyspieszony oddech dziewczyny i szybkie kroki odbijające się echem od wąskich ścian.

Niger w tym czasie błądził wśród wymyślnych uliczek, w które dał się zaciągnąć przez przeciwnika. Martwił się o Mei. Zastanawiał się, czy nic jej nie jest? Czy da sobie radę z tamtym mężczyzną?

Mei

Kot zatoczył się i spojrzał wściekły na iluzjoniste.

- Czego ty chcesz?- zapytał złowrogo warcząc.

Mei zawróciła, gdy nie znalazła mężczyzny. Wyszła z powrotem na targ i zaczęła wypytywać ludzi o czarną panterę.

Ostatnio edytowany przez Kim (2013-12-17 21:03:17)

Mei

- Mei i tak ci nie zaufa, jeśli mi coś zrobisz!- krzyknął wściekły próbując się wydostać z pułapki.- Wypuść mnie ty dwulicowy magiku za 2 grosze!!!- był coraz bardziej zirytowany.

Mei w tym czasie łaziła bez celu po targu i była załamana. Nikt nie chciał jej pokazać, w którą stronę pobiegł kot. Chciało jej się płakać. Usiadła pod murem i zakryła twarz w dłoniach.

- Co się stało?- usłyszała pytanie z ust chłopaka. Podniosła głowę i zobaczyła koto-podobnego mężczyznę.

- Yoru?- zapytała.

- Widzę, że mnie pamiętasz.- uśmiechnął się i kucnął przed nią.- Więc...? Co się stało?

- Niger gdzieś zniknął.- powiedziała smutno.

- Może pomogę ci go szukać?- zapytał.

- Zgoda.- wstała i rozdzieliła się z Yoru.

Mei

- Gdzie jestem?- kot zapytał siebie wstając z ziemi i rozglądając się po miejscu, w którym się znalazł.- Co to za przeklęty labirynt?- ruszył przed siebie.- DISCORDIAN!!! Ty porypany magiku! Gdzie jestem?- zapytał warcząc.

Nagle ziemia pod nim zapadła się i uderzył w podłogę. Rozejrzał się. Stwierdził z przerażeniem, że wisi łbem do dołu i stoi na suficie. Zaczął iść, ale znowu obraz mu zawirował przed oczami i spadł...

* * * *

- Znalazłeś go?- zapytała Yoru kiedy spotkali się 2 godziny później, gdzie się rozdzielili.

- Przykro mi Mei, ale nie.- powiedział smutno.

- Co ja teraz zrobię?- zapytała.- On był dla mnie jak ojciec.- objęła się rękami.- Na pewno wróci.- szepnęła do siebie.- Zawsze wraca.

- Może chcesz przenocować u mnie?- zapytał.

- Nie. Będę chodzić po mieście. Może się znajdzie.- powiedziała.- Do zobaczenia.

- Pa.- objął ją i ruszył w swoją stronę.

Mei odprowadziła go wzrokiem i ruszyła w nieznaną stronę.

Jej przeraźliwy, rozpaczliwy krzyk poniósł się echem po zaułku. Upadła przy zmaltretowanym ciele.

- Nigera!- krzyknęła zrozpaczona.- Nie!

Z jej oczu popłynęły łzy, jej serce przeszyło długie bolesne ukłucie. Siedziała na piętach, czoło oparła o kolana i swoją sukienkę moczyła łzami. Nie mogła uwierzyć. Straciła go. Straciła osobę, która kochała. Co ma teraz zrobić? Wstała i zaczęła wypowiadać kija słów po łacinie. Chciała umrzeć, a to zaklęcie jej da śmierć.