Nasz świat Mortem

Miśka

Dziewczyna wysłuchała, co ten miał do powiedzenia po czym poleciła Candellili zabranie ludzi na jakąś polanę za miasto i tak czekanie na nią. Klimat jest wyjątkowo ciepły, na pewno sobie poradzą. Tymczasem Michaela udała sie w stronę miasta w poszukiwaniu jakiegoś zaopatrzenia. Znalazła to bez problemów, nawet wiele handlarzy sami wciskali jej po zniżce ubrania widząc, że nie jest stąd i że dobrze byłoby, gdyby się przebrała. Gdy już kupiła wszystko i przebrała się była ubrana w skórzane obcisłe spodnie, czarną tunikę ze złotym pasem i złotymi nićmi oraz ciężki, drogi płacz z kapturem. Załatwiła sobie również porządną torbę pozbywając się tamtej(dzielnie mi służyłaś torebko odkąd znalazłam Nara!), kilka sakiewek oraz wysokie buty, w których schowany był mały sztylet. Zajrzała również do łaźni na chwilkę poprawić swój zapach, wygląd i oczywiście włosy, które związała w wysokiego kuca przewiązanego srebrną opaską. Wyglądała teraz jak bogata podróżniczka, która zaraz zaczęła budzić respekt. Dochodziło południe, a po tym wszystkim tylko trochę ubyło jej pieniędzy. Zaczęła rozglądać się za jakąś karczmą. Było ich pełno, Michaela nie mogła się po prostu zdecydować.

Miśka

- Pewnie tak... - powiedziała i wybrała największą karczmę zajmując od razu 10 pokojów. Karczmarz nie robił problemów, nawet się nie zdziwił. Michaela zapłaciła i poszła po Eurumian. Po chwili zaprowadziła ich do pokojów, w których podzieliła ich: 9, 9, 9, 9, 9, 9, 9, 5, Canda i Askara oraz Nar i Miśka. Wyszło idealnie 10 pokojów. Gdy była już sama padła na łóżko.
- Nie wiem, co by było gdyby nie te kamienie... - Westchnęła ciężko. - A Ty żałujesz, że po nie poszedłeś.

Miśka

Dziewczyna zastanowiła się nad jego słowami i doszła do wniosku, że nadal są skłóceni. Położyła lampę na stoliku, drzwi zamknęła na klucz. Pokój był duży i drogo wystrojony. Karczma dopiero teraz wydała się dziewczynie bardzo luksusowa i droga, jednak w stosunku do jej szybko zarobionego majątku suma, którą zapłaciła była śmieszna. Wiec tak działają bogaci ludzie! Wszystko wydaje się tanie, bo oni... mają dużo pieniędzy!
Odpięła płaszcz i powiesiła go na wieszaku przy wejściu po czym usiadła na łóżku westchnąwszy głośno.
- Możesz już wyjść... - mruknęła markotnie. - Chcesz pogadać? - dodała po chwili milczenia, a jej wzrok przybrał smutny wyraz.

Miśka

Dziewczyna westchnęła spojrzawszy na dwór. Zbierało sie na deszcz, jednak nawet kropelka nie spadła. Odgarnęła puszyste włosy(nasmarowali je jakąś odżywką w łaźni) z czoła po czym spojrzała znów na niego.
- Zgadnij - mruknęła zimno i lakonicznie.

Miśka

Dziewczyna powoli wstała, splotła za sobą ręce po czym powoli podeszła do okna i westchnęła nie śpiesząc się z wydychaniem powietrza.
- Po pierwsze - zaczęła tonem rzeczowym i spokojnym. - pamiętaj, że niczego, co Ty powiesz, nie muszę respektować, jednak wszystko co ja powiem, jest dla Ciebie święte.
Spojrzała na niego przez ramię po czym prychnęła lekceważąco.
- Po drugie, Twoje uczucia do mnie są tylko kruchą całością, która stoi sobie na półce, ładnie wygląda, ale do niczego się nie przydaje, więc nie masz żadnego pożytku w używaniu jej jako jakikolwiek argument - dodała po czym znów spojrzała w lustro stojąc do Nara tyłem. - Po trzecie, i chyba najważniejsze, masz być ze mną całkowicie szczery jednocześnie wyzbywając się nadziei, że ładny dobór słów czy tonu w jakimkolwiek stopniu zmienią ich sens i moje odbieranie tego, co chcesz do mnie powiedzieć, jasne?
Odwróciła się na pięcie i oparła pośladkami o parapet.
- Jestem, do cholery Twoją panią - rzekła spokojnie. - i wymagam od Ciebie, byś powiedz mi wszystko, co leży Ci na sercu, chociaż i tak mi to jest do niczego nie potrzebne. No cóż, może trochę w sposobie postrzegania Twoich działań. Ale niezależnie od tego, co czujesz do mnie, lampa ma nad Tobą taką samą władzę w wypadku czy mnie kochasz, czy nienawidzisz, więc jakoś wykonywania moich rozkazów nie zmienia się. Uważaj tylko, bo treść ich i ilość może się zmienić...
Uśmiechnęła się do niego sztucznie.
- Coś masz mi do powiedzenia, mój drogi? - rzekła łagodnie nie tracąc uśmiechu. - Nadal pamiętam, że nie potrafisz znaleźć luk w moich rozkazach...

Miśka

Dziewczyna roześmiała się cicho, jednak był to śmiech szyderczy.
- Owszem, nie bardzo liczy się dla mnie Twoje zdanie - powiedziała. Na szczęście ona nie musiała być z nim szczera. - Ale to nie znaczy, że możesz nic mi nie mówić. ROZKAZAŁAM Ci mi wszystko powiedzieć.

Miśka

- A kiedykolwiek miałam do Ciebie szacunek? - Powoli podeszła do niego, a gdy już byłą przy niem położyła mu dłoń na policzku delikatnie przesuwając ją w stronę szyi. - No, zaczynasz się otwierać. Mów dalej.
Podniosła mu delikatnie palcem podbródek.

Miśka

Zjechała ręką na jego tors uśmiechając się, jednak po chwili ją zabrała i spojrzała ifrytowi w oczy. Nie trafiła zadziornego, irytującego wyrazu twarzy.
- Gdybyś nie był takie zazdrosny i egoistyczny... - mruknęła mrużąc oczy. - Nie mogłeś opanować swojego gniewu, co? Co Cie tak bolało?