Nasz świat Mortem

Nar

-Adorowana? Jak pani uważa. Po co Ci teraz przykrywka. Ze mną przy boku nikt nie jest w stanie Cię powstrzymać. Żaden żołnierz nie ma takiej mocy by mnie zabić. - Wiercił się w lampie. Wydawała mu się wyjątkowo niewygodna

Nar... na nic

Wyszedł z lampy, a od razu okolicę rozświetlił blask. - Może złapać, pani jakiegoś jelenia, do jedzenie. Zawsze to lepsze rozrywka niż siedzenie tu. - Mówiąc to podpalił krzak, robiąc prowizorycznie ognisko.

Nariś

-Jestem od mordowania, nie od myślenia. - Powiedział, lekko zawstydzony swoją głupotą, jednak starał nie okazywać tego. Zgasił jednak krzak, który wyglądał teraz na półmartwy. - Poszukam czegoś.
Po jakiejś godzinie ifryt wrócił sunąc na swoim wirku z jeleniem na ramionach. - Może być, pani?

[b]Narihirius[/b[

Spojrzał ze zdziwieniem na swoje ciało. - Ale chyba wszystko jest... eeee... normalnie. Ifrycio. - Powiedział i zapalił ogień na dłoni. Potem dotknął nią, jelenia, który po chwili zapalił się. Demon jednak po kilku sekundach zgasił go. Wyglądał na upieczonego.
- Nie znam się na obrabianiu mięsa, więc jest z wnętrznościami.

Nar

-Szkoda... Tak ładnie wygląda. - Spojrzał z lekkim żalem na jelenia. Po czym rzucił go za siebie. - Tak jest pani. - Poczuł, że coś koło niego zaczyna parować i zrozumiał, że krople deszczu zbliżając się do niego od razu wyparowują. Usiał na wirze i zaczął żonglować ognikami.

Narihirius

- Dobrze. - Upatrzył sobie wzgórze w okolicy. Będzie stamtąd świetnie widoczny, ale nie przeszkadzało mu to. Wyglądało na to, że to jest w jego zasięgu. Podleciał tam. Miał stamtąd świetny widok na okolice, a także na lampę i swoją panią. Pozbył się wiru i usiadł na ziemi. Czuł parę dookoła siebie, ale nie przejmował się tym. Wszedł w stan snu na jawie, kiedy widział co się dzieje na około niego, ale jego myśli chodziły swobodnie, tworząc coś na kształt snów.

Nar

Ifryt zobaczył zbliżających się mężczyzn. Uznał, że raczej nie są na tyle inteligentni, by potrzeć lampę. Poza tym nie chciało mu się ruszać. Dopiero jak jej dotkną to się objawi. Było ich siedmiu. Mało zabawy. Byli ubrani na czarno i mieli miecze w dłoniach. Część z nich na plecach nosiła łuki. Podeszli do dziewczyny i związali ją. Dziwne, że się nie obudziła. Potem zaczęli rozmawiać przy niej . Można powiedzieć, że dziewczyna ma "lodowy" sen. Po chwili zaczęli chodzić po obozie, pakując jej rzeczy. W końcu jeden z nich dotknął lampy. Teraz Nar już musiał zainterweniować. Krzyknął z całej siły. Mężczyźni usłyszeli to i odwrócili się w jego stronę. Lampa upadał na ziemie. Ifryt mimo wszystko zaczął biec w stronę mężczyzn, strzelając ognistymi kulami. Trzech z nich padło od płomieni. Kiedy się zbliżył do nich, doskoczył do najbliższego i złamał mu kark. Zabrał jego miecz i zapalił na nim ogień. Kilkoma sztychami zabił resztę bandytów. Potem stopił miecz i rękojeść rzucił na ziemie. Następnie zostawiając swoją panią związaną, z leżącymi dookoła jeszcze żarzącymi się trupami, wrócił na swoje wzgórze.
- Bezbronni jak wszyscy.