Nasz świat Mortem

Miśka

- Powiem Ci, że to możliwe... Ale mało prawdopodobne. Na razie siedź i się nie odzywaj.
Trzasnęła lejcami jednorożca po czym wjechała do Kalii, która zawsze była mroczna. Zaczęła kierować się w stronę rynku.
- Jeśli powiem Ci, że możesz wyjść z lampy i spalić całe miasto w mojej obronie tylko wtedy, gdy będzie mi groziło niebezpieczeństwo to zostaniesz grzecznie w niej do czasu aż nie właduję się w tarapaty? - spytała cicho po czym zlustrowała wzrokiem ulicę. - Z tego co widzę to nie potrwa to długo. I nie będzie kogo żałować...

Miśka

Uśmiechnęła się wesoło i sama się dziwiła, czemu. Jakby nagle zaczęła się cieszyć z tego, że jej demon będzie miał trochę rozrywki ze swojego nędznego życia.
- Spokojnie - powiedziała rozbawiona kierując Cienia w jedną z uliczek. - Nie ciesz się tak, bo przepalisz mi torbę.

Michaela

- Zamknij się! - warknęła na niego spoglądając za siebie przez ramię. - Chyba kogoś słyszę. Śledzą nas... Jest ich chyba czterech.
Popędziła jednorożca, a ten zaczął kłusować główną ulicą.

Miśka

- Przecież jak dojdzie do walki to zaczniesz mordować całe miasto - skwitowała beznamiętnie. - Wolisz zabijać bezbronnych czy broniących się? Ja zdecydowanie tych pierwszych. Lubię mieć władzę.
Brama wyjazdowa zbliżała sie jakoś wolno. Nagle na drogę wypadł jej jakiś mężczyznach w podartych ciuchach wyciągając w stronę konia długą, ostrą włócznię. Dziewczyna zatrzymała konia, który w strachu stanął na tylnych nogach.

Miśka

Michaela zdążyła jakoś uspokoić zwierzę po czym zeskoczyła z niego i pospiesznie wyciągnęła lampę.
- Wyłaź! - krzyknęła. - Zajmij się nim i ewentualnymi, którzy będą chcieli mi przeszkodzić. Albo zbliżyć się do Twojej lampy.
Położyła złoty przedmiot na ziemi i szybko uformowała z wody lodowy łuk.

Michaela
Dziewczyna strzeliła dwoma strzałami w mężczyzn, którzy zaraz rzucili się do niej po czym znów wskoczyła na Cienia uprzednio chwytając lampę.
- Oczyść mi drogę! - krzyknęła poganiając do biegu konia. - Po trupach i spalonych domach!

Miśka

Dziewczyna zwinnie omijała leżące trupy. W międzyczasie rozpuściła łuk i strzały chowając lampę do torby. Spojrzała kątem oka na ifryta i uśmiechnęła się lekko ciesząc się, że wreszcie może mu dać to, co i jego bawi.